Rozdział 69 Koniec Części III

- Wieczorem wpadnę na chwilę do Nath'a – odezwał się Seev, gdy siedzieliśmy w jadalni.

- Mhmm… - pokiwałam głową na znak zgody.

- Zgarnę Marca po drodze, bo wczoraj się nie wyrobił.

- Mhmm… - ponownie dałam znak głową.

Moja komórka zaczęła wibrować, co oznaczało SMS.

- Nie odbierzesz? – zapytał po chwili namysłu.

- Ehh… - pokręciłam głową.

- Ania!

- Co?! – wystraszyłam się.

- O czym tak namiętnie rozmyślasz?

- Aaa… nieważne.

- Co się stało…?

Nie odpowiedziałam. Za to w jego głosie wyczułam, że zaraz to ze mnie wyciągnie, tylko nie wiem, jak.

- Jedziesz ze mną do Nath'a?

- Nie. Do chłopców mogę jechać, ale do niego nie. Za nic.

- Dlaczego?

Opowiedziałam mu o moim pomyśle.

- A więc to cię gryzie.

Spojrzałam na niego z rezygnacją. Właśnie mu się wygadałam. Czy zawsze, jak jestem przybita, nie potrafię nic ukryć?

- Jesteś pewna, że tak będzie lepiej?

- Sam słyszałeś. Dwa razy u niego byłam i dwa razy źle się poczuł. To na pewno nie jest zbieg okoliczności.

- A więc zostajesz w domu.

- Co? O nie, nie, nie. Jadę do chłopaków.

- Widziałaś się w lustrze? Wyglądasz gorzej, niż siedem nieszczęść. Musisz się wyspać. Innej opcji nie ma, zostajesz dziś w domu.

Westchnęłam.

- Zobacz, co to za wiadomość – powiedział udając się do kuchni.

Ociągając się odebrałam wiadomość. 1 nowa wiadomość od: Harry. Dziwne. Odczytałam: „Jeśli masz czas i jesteś w domu, to wyjdź na ulicę ;)”. Czego on może chcieć.

- Wyjdę na spacer – poinformowałam mulata i wyszłam przed dom.

Harry czekał oparty o drzewo, po przeciwnej stronie ulicy. Podeszłam do niego.

- Wow, kiedy ostatnio obściskiwałaś się z łóżkiem?

- Też się cieszę, że cie widzę.

- Co z chłopakami?

- Seev jest już w domu. Nathana trochę bardziej poobijało… a co tam u was?

- Pytasz o Zayn'a?… Jeszcze nie jest tak, jak było. Ale pozbiera się.

- To… dobrze.

- Wiesz, przejdzie mu. Nie martw się o niego, bo to nic nie da – uśmiechnął się – Będę lecieć. Trzymaj się, no i masz się wyspać.

- Postaram się.

Chłopak odszedł, a ja wróciłam do domu.

- My jedziemy do szpitala. Nie będziemy czekać do wieczora – powiedziała Marta.

- Dobrze. Ja pójdę się położyć.

Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Wcześniej wzięłam gorącą kąpiel i wskoczyłam w piżamy. Nie zdążyłam się dobrze nakryć kocem, a moje powieki zrobiły się ciężkie…

                  Obudziły mnie jakieś głosy.

- Weź ją obudź…

- Wiesz, ile ona już śpi?

- W ogóle żyje?

- No obudź ją!

- Chłopaki, nie macie innego miejsca do rozmów? – zapytałam otwierając drzwi.

- Ania!

- Tak, tak. Żyję i mam się dobrze. Możecie dać mi jeszcze pospać?

- Ale ty już…

- Jay… cicho, ciiicho… JAY?! – momentalnie się obudziłam wstając z łóżka – Co ty tutaj robisz?

- Wypisali mnie cztery godziny temu…

- Jaki dzisiaj dzień?

- Czwartek – odpowiedział Max.

- Przespałam…

- …24 godziny.

- Mój Boże…

- Chodź na kolację…

- Kolację?!

- Jest… 18:30.

Oparłam się o ścianę. No nie wierzę…

- Przebiorę się i zejdę do was.

- OK.

Poszłam wybrać jakieś ciuchy. Rzeczywiście potrzebowałam snu. Spałam cały dzień. 24 godziny… Wykonałam wieczorną toaletę i zeszłam do jadalni.

- Jak ją obudziliście? – zapytał Tom – Pocałunkiem?

- Cały Tom – powiedziałam ziewając.

- No cio – przytulił mnie.

- A… Nathan?

- Lekarz powiedział, że szybko wraca do zdrowia i wypiszą go za parę dni, a dokładnie za dwa.

- Chodźcie jeść – zawołała nas Jane.

Zasiedliśmy do stołu i rozpoczęliśmy kolację. Zapiekanka była przepyszna. Pomogłam dziewczynom posprzątać i poszliśmy do salonu.

- Co oglądamy? – zapytał Tom.

- Hmm. To było… - mówił Seev przeglądając płyty – To też…

- A może „Harry Potter 7”?

Odwróciliśmy się i ujrzeliśmy Jessicę.

- Jess! – krzyknęliśmy na przywitanie.

- Spadłaś nam z nieba – uśmiechnął się Max.

- Bez przesady. To jak, oglądamy?

Przytaknęliśmy i dziewczyna włożyła płytę do odtwarzacza. Nie mogłam się skupić na filmie. Moje myśli krążyły wokół Nathana. Na marne próbowałam zapamiętać coś z filmu. Po półgodzinie zasnęłam.

                  Następny dzień spędziłam z Jessicą. Chłopcy pojechali do Nath'a, a my skorzystałyśmy z okazji, by lepiej się poznać. Przy niej słowa same garnęły mi się na usta. Miałam ochotę wszystko jej wyznać. Przebierałyśmy się, malowałyśmy, ale ja i tak nie mogłam zapomnieć widoku krwawiącej rany jej brata… Dziewczyna pocieszała mnie, że już jutro po niego pojedziemy. Tak zleciał mi cały dzień.

- Jesteeeeśmy! – dało się słyszeć zapewne przybyłego ze szpitala Jay'a.

Zeszłyśmy do nich.

- Co u Nath'a? – zapytałam.

- Lepiej być nie może. Prawa ręka już prawie w normie.

- Dzisiaj zaczął z nami spacery po szpitalu – wyszczerzył się Max.

- Ile pielęgniarek przy was wysiadło? – zapytała Jess krzyżując ręce na piersi.

- A czemu twierdzisz, że jakiekolwiek miały nas dość? – Jay udawał oburzenie.

Dziewczyna spojrzała na niego wzrokiem typu: „Jay, weź się przyznaj” i chłopak wymiękł.

- No dobra. Dwanaście.

Zaczęłam się śmiać.

- Jutro mamy po niego przyjechać o 9:30 – poinformował mnie Seev.

- Macie mnie obudzić godzinę wcześniej, jasne?

- Postaramy się.

Pożegnałam się z Jessicą i poszłam wziąć prysznic. Zmęczona dzisiejszym dniem położyłam się w łóżku i po chwili zasnęłam.

                  Otworzyłam oczy. Przetarłam je i spojrzałam na zegarek. 9:45. Spokojnie przewróciłam się na drugi bok. Zaraz, zaraz… 9:45!?! Zerwałam się i wybiegłam na korytarz. Cisza i spokój. Pojechali beze mnie…

- JAY!! WRÓĆ TYLKO, TO POWYRYWAM CI TE TWOJE PIĘKNE LOCZKI!!! – wykrzyczałam.

Tak bardzo chciałam po niego pojechać… teraz to już na pewno nie zasnę. Przebrałam się i zeszłam do jadalni. Na stole leżała kartka: „Jednogłośnie uznaliśmy, że potrzebujesz snu i dlatego cię nie obudziliśmy. Był to pomysł Jaya, więc to jemu należy się kazanie ;)”. Tak myślałam… Tylko, co ja będę robić? Wczoraj razem z Martą posprzątałyśmy cały dom. Hmm. A obiad? Na pewno nie zdążyły nic przygotować. W kuchni znalazłam truskawki. Postawiłam na proste danie. Ryż z truskawkami. Postawiłam wodę i czekałam, aż się zagotuje. Następnie wrzuciłam do niej ryż i zajęłam się czerwonymi pysznościami. Umyłam owoce i wrzuciłam je do miksera. Dodałam potrzebne produkty i połączyłam je. Studziłam właśnie ryż, gdy usłyszałam warkot silnika. Wyjrzałam przez okno. Przyjechali!! Od tej pory uśmiech nie schodził mi z ust. Zdążyłam jeszcze nakryć do stołu i wyszłam przed dom. Marta i Jane wniosły rzeczy chłopaka, a Siva pomógł Nath'owi wyjść z samochodu. Gdy go zobaczyłam, zrobiło mi się gorąco. A mnie co znowu?! Nasze spojrzenia się spotkały i moje usta zrobiły banana. Powoli poruszał się o kulach, a chłopcy pilnowali, by nie upadł.

- Przykro nam chłopaki, ale musicie poczekać, aż zrobimy obiad – zakomunikowała Jane.

- Niekoniecznie – uśmiechnęłam się – nudziło mi się, więc przygotowałam coś. A ty Jay, masz u mnie przechlapane.

- Oj, no wybacz, ale tak słodko spałaś… - podszedł do mnie i pocałował w czoło.

Jak ja tego nienawidziłam. Czułam się wtedy, jak pięciolatka. Chłopcy doprowadzili Nath'a do jadalni, a ja pomogłam dziewczynom i podawałam do stołu. Następnie wspólnie zjedliśmy obiad o ile ryż z truskawkami można tak nazwać. Po posiłku każdy, kto był w miarę sprawny, czyli ja, dziewczyny, Tom oraz Siva pomogliśmy posprzątać. Tom musiał siedzieć, gdyż o kulach by nie ustał, więc wycierał talerze. Po skończeniu, Jay dał mi znak, żebym pomogła Nath'owi dojść do pokoju. Wiem, że tak naprawdę chodziło mu o rozmowę z nim.

- Siadaj – powiedział, gdy byliśmy już u niego.

- Nath… - szepnęłam.

Niestety, nie zrobiłam tego, tylko podeszłam do niego i powoli go przytuliłam. Chłopak odwzajemnił gest. Zrobiłam to ostrożnie, aby nie urazić go w ranę po operacji. Nagle poczułam, jak coś mokrego spada mi na ramię. Odsunęłam się i zobaczyłam…, że Nathan płacze.

- Dlaczego ty płaczesz? – zapytałam zdziwiona.

Sama nie byłam lepsza. Łzy lały się potokami po moich policzkach.

- Ania… Przepraszam cię, że się upiłem… Przepraszam, że chciałem cię skrzywdzić… Przepraszam, że zerwałem… Przepraszam, że byłem zazdrosny… Przepraszam, że nie porozmawiałem o tym, tylko chciałem coś udowodnić… Przepraszam, że obściskiwałem się z inną…

- Nathan… To ja przepraszam, że spędzałam czas tylko z Zayn'em…, że nie chciałam z tobą porozmawiać, że…

- Wybaczysz mi? – przerwał moją listę.

- Jeśli ty wybaczysz mi.

- Oczywiście, że tak.

- Jednego, czego najbardziej pragnę na świecie, to abyś znów była moją dziewczyną…

- Ja pragnę tego, byś to ty i tylko ty był moim chłopakiem…

Uśmiechnął się i zaczął zmniejszać odległość między naszymi ustami. Nagle przerwał.

- Poczekaj – powiedział, zdjął swoją czapkę z głowy i założył na moją – jako moja dziewczyna od teraz musisz nosić moje czapki – uśmiechnął się.

- A co mogę robić?

- Na przykład to – odpowiedział i delikatnie mnie pocałował.

Odwzajemniłam to. Tak bardzo brakowało mi ciepła jego ust… dotyku… tego uczucia bezpieczeństwa i spokoju… położyliśmy się na łóżku i wtuleni w siebie, rozmową nadrabialiśmy te wszystkie stracone chwile. Powiedziałam mu, czemu przez te 3 dni nie odwiedzałam go w szpitalu, na co on lekko się zdenerwował, że myślę tylko o nim, a także o tym, kto był sprawcą ich wypadku.

                  Później było już tylko lepiej. Ja i Nath byliśmy przepełnieni radością, między nami układało się idealnie. Co jakiś czas odwiedzaliśmy szpital, gdyż chłopcom kolejno ściągano gips lub szwy. Nathan, po 3 tygodniach miał operację usunięcia protezy. Wszystko układało się jak najlepiej. Zayn poznał Alice i… zakochali się w sobie na zabój. Byłam szczęśliwa, że nie załamał się po tym, co się wydarzyło. Sława The Wanted rosła, a ja pilnowałam, by nie uderzyła ona chłopakom do głów. Po tym, co razem z nimi przeszłam, doszłam do wniosku, że miłość jest jak okulary, które niwelują wszystkie wady w ukochanej nam osobie. Z przyjaźnią jest podobnie. Wcześniej nie mogłam zrozumieć tego powiedzenia, lecz teraz śmiało mogę powiedzieć, że miłość jest ślepa, a przyjaźń przymyka oczy.

KONIEC

_________________________________________________________

Tym rozdziałem żegnamy się z tym opowiadaniem. Miał być on długi, a jak zwykle zepsułam. Nie miałam pomysłu na nic więcej i złamałam obietnicę ;/ Nie chciałam go zepsuć, a tu proszę... ;(. Chciałabym Was o coś prosić. Wiem, że po takim rozdziale nawet nie powinnam, ale jednak... Pewna dziewczyna na TT

Lexie (klikać ;)) która potrzebuje pomocy do zrobienia nagłówka na swojego bloga. Gdyby ktoś byłby tak dobry i jej pomógł będę ogromnie wdzięczna ;)

Dziękuję Wam Kochani Moi czytacze, że byliście ze mną aż do końca. Dopiero to do mnie dociera, że napisałam opowiadanie. Zakładając bloga, nie myślałam nawet o 10 rozdziale a tu koniec O.O

Dziękuję za:

-22 obserwatorów,

-12529 wyświetleń,

- 413 opublikowane komentarze, które dawały mi ogromną siłę

Nie wiem, jak Wam tą wdzięczność wyrazić ;**

Dedykuję ten rozdział wszystkim obserwatorom:

-karolina15

-Olga1d

-Anku ;D

-Yugii^^

-paula41407

-Kinia***

-Dothy

-Dasha♥

-Lena...........xd

-edussss

-TW1DKam

-Paulina Lina

-Kika.

-Monika Jackiewicz

-i♥ nathan

-Kasia Puczyńska

-Natalia Filipiec

-buziaczek605

-LoseMyMind

-Miu Bry

-willow

-Pengiun Livv

Oraz Wszystkim, którzy pozostawili choć jeden komentarz:

-Kinia***

-Anku ;D

-karolina15

-Yugii^^

-hilal

-Ania203

-olusiaa15tw

-Jane

-edussss

-Natalia Gos

-Kamilaa

-GFox1619

-LiNkA

-Kika.

-Only Hope In Yours Eyes

-wampirek1996

-Sierr ;P

-i♥ nathan

-Lena...........xd

-Kasia Puczyńska

-Oliwia. ♥

-Natt..

-Mel

-Miu Bry

-Olga1d

-Madam Sykes

-Pamela

-Inka

-willow

-Princeska

-Em.

Oraz wszystkim, którzy czytali, a nie pozostawili komentarza ;**
Czy każdy, kto przeczyta TEN rozdział mógłby zostawić komentarz? Nawet jedno proste słowo mnie ucieszy :)

Kocham Was!!!

Dedykuję także:

Lexie - dzięki której zacznę wierzyć w siebie. To, co mi powiedziała, a raczej napisała dzisiaj na GG zaskoczyło mnie i za to jej dziękuję. Jeszcze nikt nigdy tak nie zareagował. :)

Gdy pojawi się nowe opowiadanie, poinformuję Was o tym ;** Jeśli ktoś będzie chciał je czytać ;**