Rozdział 52

                  I tak mijały kolejne dni, dopóki ja i Nath całkiem nie powróciliśmy do zdrowia. Zakradaliśmy się do swoich pokoi, bo chłopcy pilnowali, żebyśmy czegoś gorszego nie złapali. Przez ten czas jeszcze bardziej zżyłam się z chłopakami.

                  Pewnego dnia postanowiłam zrobić to, co męczyło mnie od kilku dni. A mianowicie odwiedzić Jamesa. Odszukałam adres jeszcze z kartki, którą dał mi, gdy wyjeżdżał do Londynu. Ruszyłam w jego kierunku. Rzeczywiście, mieszkał on niedaleko chłopaków. Podeszłam i zapukałam do drzwi. Po chwili otworzył mi on sam we własnej osobie. Był trochę zaskoczony, lecz robił wszystko, żeby tego nie okazać.

- O… Ania… Cześć.

- Hej – uśmiechnęłam się.

Od początku założyłam, że będę się zachowywać tak, jak poprzednio. Lecz o tym, co się stało porozmawiać z nim muszę.

- Wejdź – zaprosił mnie do środka i zaprowadził do salonu, usiadłam na sofie, a on obok mnie na kanapie.

- Ładnie tu masz.

- Dzięki.

- Przyszłam, żeby pogadać.

- Bałem się, że będziesz mnie unikać. Brakowało mi ciebie.

- James. Pamiętasz, co ci wtedy powiedziałam? Że jesteś dla mnie ważny. Nie chcę stracić tej przyjaźni.

- Kiedy ja musiałem ci to wyznać. Wiesz jak było mi ciężko?

- Rozumiem. Uwierz mi, wiem jak to jest.

- A… nie moglibyśmy chociaż spróbować…?

Tym to mnie zaskoczył. James był przystojny i to bardzo, ale dla mnie był przyjacielem. A co niby miałam mu powiedzieć? Że kocham Nath'a i czekam, aż zapyta mnie o bycie razem? Przecież to głupie. Musiałam coś wymyślić, ale wątpię, żeby mi się to udało.

- Ja do ciebie nic nie czuję. Ja…

- Masz kogoś?

- Nie… jeszcze nie…

- Jeszcze? Nie rozumiem.

- James… wciąż jesteś moim przyjacielem… tak?

- Oczywiście – powiedział i usiadł obok mnie.

- Nie wiem, czy ci o tym mówić…

- Powiedz… poczujesz się lepiej.

No i powiedziałam. Wszystko. Od spotkania chłopaków na basenie, po dzień dzisiejszy. Chłopak słuchał mnie uważnie. Zapomniał o tym, co mówił wcześniej. Zapomniał o sobie.

- I teraz nie wiem, co robić. To głupio wygląda, jak jakiś chłopak do mnie zagada, a ja mu powiem, że czekam aż taki jeden poprosi o chodzenie.

- Może zbiera się w sobie.

- Oby.

- A ty go kochasz… tak?

- Tak.

- Więc będę musiał o tobie zapomnieć. Ale… w sensie, wiesz – dodał widząc moją minę.

- Dziękuję. Zrobiło mi się trochę lepiej.

- Nie ma sprawy. Robisz coś jutro?

- Emm, nie chyba nie. A co?

- Może pójdziemy na jakiś spacer… albo na zakupy?

- Jedyny chłopak, który lubi chodzić ze mną na zakupy – uśmiechnęłam się.

- Szkoda, że tylko na zakupy.

- Emm… Pójdę już. Narazie.

Przytuliliśmy się na pożegnanie i wróciłam do domu. O ile mogę go nazwać swoim domem. Weszłam do środka i udałam się do salonu, gdzie siedzieli chłopcy i „skakali” po kanałach.

- O! O! Zostaw! Lubię Magdę Gessler! – darł się Seev.

- Ale my nie. Jedziemy dalej.

- Hej. Co kombinujecie?

- Szukamy inspiracji – odezwał się Jay.

- Mhmm.

- Ania… chodź na chwilę – powiedział dziwnie poddenerwowany Max.

- Uuuu, Młody uważaj, łysy kradnie ci dziewczynę – zabuczeli Tom i Seev.

- Cii. Chłopaki, uspokójcie się. Przecież to nie jest JESZCZE jego dziewczyna – syczał Jay.

Tak dokładnie nie wiem, co oni tam mamrali, bo byłam już w holu. Razem z Max'em poszliśmy do kuchni.

- Coś się stało? – zapytałam niepewnie opierając się o blat.

- Ja… ostatnio, gdy byliście chorzy, to znaczy… wiesz o co mi chodzi…

- Max. Powoli. Możesz od początku?

- Gdy Nath był chory, yyy, no gdy go przywieźliśmy, to zatrzymywałem cię, gdy chciałaś do niego iść. Przepraszam cię za to. Może wydało ci się, że jestem wam przeciwny, ale tak nie jest. Martwiłem się o niego. Taki już jestem. Przestraszyłem się wtedy, że to coś poważnego. Na siłę chciałem go chronić. Wybacz mi. Zachowałem się jak kretyn.

- Max… Chodź no tu – powiedziałam i przytuliłam go.

Po chwili odsunęliśmy się od siebie.

- Nie jestem zła. Owszem, na początku myślałam, że chcesz, żebym dała mu spokój, ale Nathan powiedział mi, że ty taki jesteś i po prostu się martwisz. Nie wybaczę ci, bo nie mam czego wybaczać – uśmiechnęłam się na widok przerażonej miny chłopaka.

- Młody to ma szczęście, że trafił na ciebie.

- Daj spokój. Chodźmy już, bo zaczną sobie wyobrażać Bóg wie co.

Wróciliśmy do salonu. Chłopcy namiętnie o czymś dyskutowali.

________________________________________________________
Wybaczcie za tę przerwę w dodawaniu postów, ale są WAKACJE!! I włóczy się tu i tam z przyjaciółmi z gimnazjum ;D. Dziękuję za poprzednie PRZEWSPANIAŁE 11 KOMENTARZY!! Kocham Was ;**