Rozdział 64

                 To był James. Nieco się zdziwiłam jego widokiem. Dostałam SMS od niego 2 dni temu, że wyjeżdża na wakacje. Wyściskał mnie i poszliśmy do mojego pokoju. Po drodze poinformowałam chłopaków, że będę u siebie. Chłopak przepuścił mnie w drzwiach. Albo mi się zdawało, albo przekręcił klucz. WTF?!

- Kocham Cię – powiedział i zaczął się do mnie zbliżać.

- James…?

- Kocham Cię. Nie mogę o tobie zapomnieć.

- James!! Odsuń się!

Chłopak złapał mnie w talii, przyciągnął do siebie i zaczął całować po szyi. Próbowałam się wyrwać, lecz nie dałam rady. Co w niego wstąpiło? Rozmawialiśmy o tym i był całkiem inny! Postanowiłam, że odpuszczę i wtedy mu się wyrwę. Musiałam udawać. Przysunęłam się do niego bliżej i spojrzałam mu w oczy.

- Kochasz mnie?

Chłopak nieco się zdziwił moim zachowaniem i zwolnił uścisk. Wykorzystałam okazję i wyrwałam mu się. Pobiegłam do drzwi, otworzyłam je i pognałam do Nath'a.

- Nath… chłopaki… - mówiłam łapiąc oddech.

- Co się stało? – pytał Max.

- James… on zaczął… mnie ca… całować...

Cała piątka zerwała się i ruszyła do mojego pokoju. Stanęłam w drzwiach pokoju Nath'a i obserwowałam, co będzie się działo. Po kilku sekundach pojawił się Max i Tom, że się tak delikatnie wyrażę „wyprowadzających” James'a z domu. Nath podszedł do mnie i przytulił.

- Wszystko OK?

- Tak – uśmiechnęłam się. Po chwili wrócili chłopcy i uspokajali mnie, że on już tu nie wróci itp. Później zaczęliśmy gadać o wszystkim i o niczym… w pewnej chwili zorientowałam się, że nie mam przy sobie telefonu. Powiedziałam, że pójdę sprawdzić w salonie i zeszłam na dół. Najpierw, dla pewności sprawdziłam jadalnię i kuchnię. Nie ma. Udałam się do ostatniego pomieszczenia. Już z korytarza zauważyłam, że leży na fotelu.

- Tu jesteś – powiedziałam do siebie przekraczając próg, gdy nagle coś pociągnęło mnie za rękę, zatkało usta i przytknęło nóż do gardła.

- Ciii, kochanie. Masz być cicho, jasne? – ten głos… JAMES?!!

Pokiwałam lekko głową.

- James… jesteśmy przyjaciółmi.

- Jakimi przyjaciółmi?! Zakochałem się w tobie do szaleństwa, a ty cały czas pieprzysz o przyjaźni.

- Nie można nikogo zmusić do miłości…

- Znalazłaś?! – krzyczał Max z góry – powinien być w salonie!

- Ania!! Żyjesz tam?! – śmiał się Jay schodząc po schodach.

James nerwowo się poruszył i wybiegł na korytarz. Loczek na sam widok tylko otworzył buzię. Po chwili chłopcy wyszli z pokoju Nath'a i zdziwili się równie, co Jay.

- Ej, ej, ej! Ty, kręcony! Ani kroku, bo pobrudzę ci krwią podłogę!

- Puść ją! Co ona ci zrobiła?!

- Zamknij się! Kocham ją od zawsze! A ona? Tylko przyjaźń i przyjaźń! Teraz powoli wyjdę z nią na zewnątrz i odjadę, a WY za nami nie pojedziecie!

Byli bezradni. James zaczął się wycofywać. Odwrócił mnie tak, że byłam z przodu i prowadząc mnie, wyszedł z domu. Zrobiliśmy parę kroków i chłopaki wybiegli z domu. Mój były przyjaciel odwrócił się mocno mnie szarpiąc.

- Gdzie?!

- Zostaw ją w spokoju! – krzyczał Nath.

- Ona jest MOJA!!

Chłopcy z przerażeniem patrzyli na nóż. Im bardziej James się szarpał, tym bardziej go przyciskał. Jedna noga zaplątała mi się o drugą i byłam bliska upadku. Leciałam z nóg i chłopak przytrzymał mnie, lecz nie tą ręką, co trzeba i ostrze lekko wbiło się w skórę. Nathan nie wytrzymał i chciał do mnie podejść, na co James się wkurzył. Czułam, że to się dobrze nie skończy. Usłyszałam kroki, huk i coraz słabszy uścisk chłopaka, który po chwili osunął się na ziemię. Ze strachem spojrzałam za siebie i ujrzałam… Zayn'a…?! Podszedł do mnie i ZNOWU przytulił. Ja stałam i patrzyłam przed siebie ze łzą w oku. Po chwili odsunął mnie od siebie, ujął moja twarz w dłonie i głęboko spojrzał mi w oczy.

- Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? – pytał.

- Ania! – krzyknął Jay, który do nas podbiegł – wszystko dobrze? Policja już tu jedzie.

- T… tak, dobrze…

- Zayn?

- Ym, tak?

- Co ty tu tak właściwie robisz? – zapytał podejrzliwie Seev.

- Chciałem wpaść na chwilę do Ani i sprawdzić, czy wszystko w porządku – odpowiedział, puszczając mnie.

- Dziękuję – szepnęłam.

- Nie ma sprawy. A… kto to jest?

Z odrazą spojrzałam na leżącego na ziemi James'a. Wszystko, przez co przeszliśmy… na same wspomnienia pociekły mi łzy. Znamy się od tylu lat…

- To…

- To był jej przyjaciel – dokończył za mnie Loczek widząc, że nie mam ochoty na wyjaśnienia.

- Lepiej będzie, jak już pójdę. Później pogadamy. Trzymaj się – powiedział Zayn i ruszył w drogę powrotną.

W tym samym czasie przyjechała policja. Dwóch mężczyzn podbiegło do nieprzytomnego chłopaka, a kobieta, która wysiadła za nimi, podeszła do Toma. Do mnie powoli docierało, co zrobił Zayn. Uratował mi życie. Prawdopodobnie. Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, ale gdyby nie on… otrząsnęłam się i podbiegłam do odchodzącego chłopaka.

-… Zayn…

- Coś się stało?

- Ja… Dziękuję ci. Gdyby nie ty… nie chcę myśleć, co by się stało. Nigdy bym nie pomyślała, że on…, że on jest do tego zdolny…

- Hej, już po wszystkim. Będzie dobrze – uśmiechnął się i przytuliłam się do niego.

On odwzajemnił gest i po chwili odsunęłam się.

- A… nie, albo nie – zaczął.

- Powiedz.

- Może pójdziemy do kina? W sensie, że chłopaki i my. Odreagujesz, zapomnisz.

- To świetny pomysł – uśmiechnęłam się niewinnie.

- OK. Już dzwonię po moich wariatów – powiedział i wyjął z kieszeni komórkę.

- Pani Anna?

- Tak?

Odwróciłam się i ujrzałam policjantkę.

- Muszę zadać pani kilka pytań. Dzięki temu, że mamy aż pięciu świadków, szczegółowe przesłuchanie nie będzie potrzebne.

- Słucham panią.

- Jeśli nie jest pani gotowa psychicznie, to…

- Nie, nie. Jestem gotowa. Więc… szukałam komórki. Zeszłam na dół i sprawdziłam jadalnię, kuchnię i gdy zmierzałam do salonu…, gdy już przekraczałam próg, on złapał mnie za rękę i przystawił nóż do szyi... Po chwil chłopcy zaniepokojeni moją długą nieobecnością zbiegli na dół i… gdy nas zobaczyli zaczęli krzyczeć…, żeby mnie puścił… Wyprowadził mnie na zewnątrz i zaczął uciekać… Chłopcy wybiegli za nami z domu, na co James się wkurzył. Wtedy Zayn obezwładnił go i…

- Dobrze, dziękuję. To i tak dużo, jak na to, co pani przeszła. Czy jest pani znany powód próby uprowadzenia?

- Jesteśmy… byliśmy przyjaciółmi, lecz… parę tygodni temu on… wyznał mi, że kocha się we mnie od… dłuższego czasu… rozmawialiśmy o tym i… wszystko było w porządku, aż coś mu nie strzeliło do głowy…

- Dziękuję pani bardzo. To nam wystarczy. Do widzenia.

- To ja dziękuję. Do widzenia.

Perspektywa Nath'a:

                 Nie mogliśmy nic zrobić. Gdy wyszedł z nią na zewnątrz wybiegliśmy za nimi, lecz on usłyszał nasze kroki i natychmiast się odwrócił. Tak bardzo się bałem. Ten nóż w jego ręce… w każdej chwili mógł ją zabić. Tom zadzwonił po policję. Gdy Ania o mały włos nie upadła, chciałem do niej podejść i zrobiłem kilka kroków, lecz to na nic. On coraz mocniej się szarpał. W pewnej chwili James osłabł i osunął się na ziemię. Spojrzeliśmy w jego kierunku i zobaczyliśmy… Zayn'a. Musiał uderzyć go w kark. Gotowało się we mnie. Podszedł do niej i ją przytulił, a następnie spojrzał jej w oczy. Patrzyłem na to i nie wiedziałem, co robić.

- Młody, spokojnie.

- Jak mam być spokojny? – wysyczałem przez zęby.

- Jesteście razem? Jesteście. Kocha cię. Gorzej by było, jakby za nim pobiegła.

Na szczęście Jay to przerwał i po chwili piękniś wracał do domu. Już miałem iść do siebie, gdy zobaczyłem, jak ona za nim biegnie…

- Nathan… - szepnął Tom.

- On mi ją zabiera… z każdym dniem czuję, że ona… Co on chce pokazać? Że może mieć każdą?! Dobrze. Pokaże mu to samo. Chce wojny, to będzie ją miał.

- Młody! – krzyknął, lecz zignorowałem go.

Z mojej perspektywy:

                 Po krótkim przesłuchaniu pobiegłam do Jay'a. Czułam się trochę dziwnie. Powinnam płakać i być przestraszona, ale nie było tak. Tyle już przeszłam… drugi raz ktoś przykładał mi nóż do gardła… nie boję się tak bardzo mimo, iż wszystkie wspomnienia powróciły.

- Wszystko dobrze? – zapytał Loczek.

- Tak… Dziwię się sama sobie, ale naprawdę jest dobrze.

- Jeśli chcesz, możemy gdzieś wyjść. Odpoczniesz od tego. No na przykład ty i Na…

- Tak! Zayn zaproponował wypad do kina... Właśnie dzwoni po chłopaków.

- Zayn…?

- Mhmm – pokiwałam głową – to ja… pójdę do siebie.

Zanim wróciłam do mojego pokoju, uzgodniłam z Zayn'em godzinę. Okazało się, że żaden z One Direction nie odbiera telefonu, więc cała ich paczka miała zjawić się tu za pół godziny. Jak wcześniej powiedziałam, tak zrobiłam i poszłam do siebie. Usiadłam na łóżku, ukryłam twarz w dłoniach i rozpłakałam się. Mogłabym zostać aktorką, bo granie, że nic się nie stało i wszystko jest w porządku idzie mi doskonale. Właśnie straciłam najbliższą mi osobę. Dlaczego? Boże, dlaczego odbierasz mi tych, na których mi zależy?… Po 10 minutach ogarnęłam się psychicznie i wybrałam jakieś ciuchy.

Z perspektywy Max'a:

                 Po ty wszystkim poszedłem do kuchni by się czegoś napić. Ciekawe, ile razy policja będzie musiała nas „odwiedzać”. Wyciągnąłem szklankę i nalałem sobie wody. Wtem do pomieszczenia wparował Tom.

- Max!

- Hę?

- Nath'owi odbiło. Wymyślił, że pokaże Zayn'owi, że tak samo, jak on moż…

- Max! – tym razem do kuchni przyszedł Jay.

- Hę?

- Idziemy do kina. Zayn podsunął Ani ten błyskotliwy pomysł. Chciałem jej powie…

- Jay! – krzyknął Seev dołączając się do nas.

- Hę?

- To moje przeczucie…

- Chłopaki! Zacznijmy od początku. Tom, co chciałeś powiedzieć?

- Nathanowi odbiło. Gdy zobaczył, jak Ania biegnie za Zayn'em, wściekł się i powiedział, że skoro on chce wojny, to będzie ją miał. Ma zamiar mu pokazać, że on także może mieć każdą dziewczynę na każde skinienie.

Wybałuszyliśmy oczy.

- Że co?!

- Nie dziwię mu się. Jeśli istnieje takie coś, jak „eliksir miłości”, to Zayn na pewno dał to coś Ani. Nie mówcie mi, że tego nie zauważyliście.

- W sumie, to racja – przytaknął Seev.

- I to łączy się z moją kwestią – zaczął Loczek – chciałem jej powiedzieć, żeby wyszła dziś gdzieś z Nath'em, żeby zapomniała o dzisiejszym zajściu, ale nie dopuściła mnie do słowa. Przecież oni w ogóle ze sobą nie rozmawiali! Zamienili dwa słowa i już? Czułem, że tak dobrze nie będzie.

- A ty, Siva?

- Od kilku dni mam przeczucie, że stanie się coś niedobrego.

- No i stało się.

- Ale to nie to! Powinno minąć, a jest coraz gorzej.

- Eh… nic nie zrobimy, trzeba szykować się do tego kina i pilnować Młodego.

- Co robicie? – zapytał obiekt naszych rozmów wchodząc do kuchni.

- Yyy, wiesz, że idziemy dziś do kina?

- Serio? Z kim?

- Z innym zespołem… - powiedział cicho Tom odwracając się do okna.

- Z One Direction? Żartujecie sobie?

- Chcielibyśmy.

- A kto wpadł na ten cudowny pomysł? – zapytał Nath.

- Zaaayn! – powiedział Seev z udawanym zachwytem.

- Seev!! – warknęliśmy na niego.

- Ups…

Spojrzeliśmy na Młodego. W jego oczach malowała się wściekłość.

- Super! To ja idę się przebrać – uśmiechnął się sztucznie i wrócił na górę.

- Po coś mu mówił? – powiedział Jay klepiąc go w głowę.

- No co.

- Uhh. No nic. Trzeba się zbierać.

Każdy poszedł do swojego pokoju i po kilku minutach czekaliśmy przed domem na One Direction.

________________________________________________________

To jeden z moich pomysłów. W zanadrzu mam jeszcze... około 3 z czego jeden jest taki poważniejszy ;). Powoli zbliżamy się do końca ^^. Mam pomysł na nowe opowiadanie i jeśli macie ochotę to zacznę je pisać po zakończeniu aktualnego. Dziękuje za wspaniałe 8 komentarzy ;** Uwielbiam Was <33

Dedykuję:

karolina15 - Cieszę się, że wróciłaś i jesteś z nami ;** Czekam na Twój rozdział i mam nadzieję, że będziesz się czuła coraz lepiej. Bardzo brakowało mi Ciebie i tych twoich komentarzy, które podtrzymują mnie na duchu. Wracaj do zdrowia moja Pisarko kochana ;**

Jay jak zwykle z językiem XD

♥♥♥

PS.: ChTS - głosujmy na naszych przystojniaków!!