Rozdział 56 Koniec Części II

- No nareszcie! – darł się Jay.

- Gratulacje Młody. Lepiej późno, niż wcale – rzekł Tom i rzucił się na mnie z uściskami.

- Dobra, dobra. Posprzątajmy.

No i zaczęliśmy robić porządek. Zajęło nam to niecałe półtorej godziny. Rekord. Po wszystkim chłopcy oświadczyli, że trzeba „to” uczcić. Wsiedliśmy do samochodów i pojechaliśmy do centrum. Ja, co do planu związanego z czerwoną sukienką postanowiłam, iż ją zachowam. Nie ma co, przecież jest śliczna i… w końcu to prezent. Poszliśmy na pizze. W drodze do restauracji ja i Nath cały czas trzymaliśmy się za ręce. Ile razy spojrzałam na chłopaka, ten się uśmiechał. To dobrze, bo jego szczęście jest moim szczęściem. Później przemierzyliśmy chyba wszystkie sklepy w Londynie. Dosłownie. TW tak szalało, że ledwo za nimi nadążałam. Kupowali bluzki, spodnie, kurtki, czapki, jakby mieli gdzieś wyjeżdżać. Pierwszy raz widzę facetów, którzy tak dali się porwać w szał zakupów. Kiedy ja tak się im przyglądałam, Jay zaczął coś kombinować. Jak się później okazało, każdy z chłopaków podchodził do mnie i wręczał mi zdjęcie z fotomatu. Na końcu podarowali mi ramkę z napisem  Kochanej Ani – TW ;**  do której wsunęli te zdjęcia. Wzruszyłam się. To był… najpiękniejszy prezent jaki kiedykolwiek dostałam. Zrobili go sami ( tak jakby ) i to najbardziej mnie ucieszyło. Nie myślą tylko o sobie! Są wspaniali.

                 Po powrocie chłopcy udali się do domu, a ja poszłam się przejść. Chciałam udać się na ławkę obok jeziorka, lecz usłyszałam głosy. Zatrzymałam się i ujrzałam… nie no, nie wierzę. Przetarłam oczy. Przecież to nie chłopcy. To nie TW. Przed chwilą weszli do domu.

- Ymm. Prze… Ekhem. Przepraszam, szukacie cze…

Nie dokończyłam, bo nieznajoma piątka odwróciła się i ujrzałam One Direction we własnej osobie. Szok. Po prostu szok.

- O. Hej. My do The Wanted . Marta nas wpuściła.

- Emm. Hej. Jestem Ania. Oni… powinni zaraz przyjść. A… mogę wiedzieć, co to za sprawa?

- Oczywiście – odezwał się ten, co go wszystkie kochają. Ja nie wiem, co one w nim widzą. Te loczki? – Chodzi o to, że… O! Są i chłopcy.

Odwróciłam się i zobaczyłam TW. Byli nieco zdziwieni. I zdenerwowani. Nie chciałam myśleć, co się zaraz stanie.

- Dzień dobry One Direction. Czego tu chcecie? – powiedział Jay z ironią w głosie.

- Chcieliśmy się pogodzić. Nie wiemy, czym wam zawiniliśmy i nie chcemy, żeby między nami było takie spięcie, więc…

- Po prostu chcemy się pogodzić – dokończył blondynek.

- Zawsze musi być to, co WY chcecie? – denerwował się Nath.

- Nie… to znaczy… Jeśli oczywiście chcecie być z nami w zgodzie, to...

- Zawsze WY, wszędzie WY, a teraz jeszcze mamy robić to, co WY chcecie?!

- Max! Nie krzycz, oni tylko chcieli…

- Nie będziemy się godzić, bo pewnie wykorzystacie to przeciw nam. Zaraz będzie „Zespół The Wanted błaga One Direction o wybaczenie!”

- Chłopaki, my…

- Żegnam! – krzyknął Tom, że aż podskoczyłam.

- Emm… no… dobrze. Jak chcecie. Cześć.

- Zjeżdżajcie mi z oczu – rzucił Seev.

Gdy goście zniknęli za rogiem domu, ocknęłam się z szoku.

- CHŁOPAKI!!! Co wy robicie?! Co to miało być?!

- Nie chcemy ich znać.

- Co oni wam winni?

- Co? Splagiatowali to, że jest nas pięciu. Dogadali się i myślą, że nas przebiją? Bo są młodsi i ładniejsi?! NIE!!

- Prowokują nas tym swoich kochanym, słodziutkim, niewinnym zachowaniem i czekają aż któremuś poślizgnie się noga. Aż któryś z nas nie wytrzyma i powie coś, co niekoniecznie jest dobre dla zespołu i później każdy nas nienawidzi, bo „my nie chcemy współpracy z innymi zespołami”.

- Tom, oni… no dobra, też tak uważałam, ale to są ludzie! Przyszli, żeby zakończyć tę „niby wojnę” a wy? Wy traktujecie ich jak śmieci!

- No proszę, bronisz ich?!

- Nie, nie bronię! Nie jestem ich fanką. Sama ich nie lubię. Ale takiego traktowania nie znoszę! – wykrzyczałam i pobiegłam za 1D.

Jak oni tak mogli. W sumie, to ich trochę rozumiem. Wygląda to na plagiat. I to zachowanie. No ale przesadzili. Troszkę. Tylko troszkę.

- Chło… Chłopaki!!! – krzyczałam, ledwo łapiąc oddech – Czekajcie.

Całe szczęście dogoniłam ich.

- Coś się stało? – zapytał chłopak z ciemną cerą łapiąc mnie za ramię.

- Nie… Ja… Ja tylko…

- Powoli.

- Wdech i wydech.

- Usiądź na ławce.

Mówił po kolei każdy z nich. Chciało mi się śmiać, bo wyobraziłam sobie, ile dziewczyn chciałoby być na moim miejscu i CO by za to dało żeby być na moim miejscu.

- No. OK. Chciałam was przeprosić za chłopaków. Oni nie mieli zamiaru tak na was naskakiwać. Oni… mam być szczera?

- Tak – powiedzieli chórem.

- Oni - pewnie tak samo jak ja - myślą, że wy to ich taka jakby… podróbka. Nie chcę być złośliwa. Nie to jest moim zamiarem. Pewnie to nie prawda, ale tak to się wszystko złożyło, że ich jest pięciu i was jest pięciu i… wiecie, co mam na myśli. Zrozumcie ich.

- Oouu… Nigdy nie stawialiśmy się na ich miejscu. Nie tak na to patrzyliśmy.

- Nic się nie stało – uśmiechnęłam się wstając z ławki.

- A tak w ogóle, to kim ty jesteś?

- Ja… to długa historia. Powiem tylko tyle, że mieszkam u nich.

- Super! My mieszkamy niedaleko stąd. Pewnie nie powiedzieli ci, żeby cię przed nami 'chronić'.

- Ej. Nie bądź złośliwy – upomniał kolegę mulat.

- Wybacz.

- Dasz się zaprosić na małą zapoznawczą pizzę? Jeśli nie masz nic przeciwko…

________________________________________________________

Dodaję na szybcika, gdyż, iż, azaliż Kika. jutro wyjeżdża i prosiła, żebym dodała rozdział przed 16. Wiem, że się nie pospieszyłam, ale może zdąży przeczytać? Oby zdążyła. Dodaję go oczywiście także dla WAS kochani czytacze. Dziękuję za wszystkie komentarze!! Kocham WAS i dedykuję nowej czytaczce:

Olga1d - Dziękuję, że czytasz, że przeczytałaś pozostałe rozdziały i mam nadzieję, że się jeszcze pojawisz. Dziękuję!! ;***

Kocham WAS wszystkich ♥♥♥