Rozdział 53

- Co to za dialogi się bez nas prowadzi? – pytał Max z udawanym oburzeniem.

- Doszliśmy do wniosku, że dawno nie robiliśmy imprezy! – gorączkował się mulat.

- Racja.

- No, to impreza pojutrze.

- To już dziś trzeba zrobić zakupy.

- Czekajcie. Skoczę po dziewczyny – zaoferował się Tom.

Po chwili wrócił z Martą i Jane.

- Urządzamy imprezę.

- Kiedy?

- Pojutrze, czyli w czwartek.

- Upichcicie jakieś ciasteczka?

- Pewnie. Ale macie nam pomóc, gdy skończycie dekorować dom.

- Oczywiście. To ja z Anią pojedziemy po balony itp. – powiedział Seev.

- Dobraa, to ja i Nath skoczymy po prowiant.

- Ej chłopaki, mam pomysł. Może dacie taki mini koncert, hmm…? – zaproponowałam.

- To jest świetny pomysł.

- Jesteś genialna!

- To ja i Max załatwimy scenę i… w ogóle pogadamy z Marc'iem – zaoferował się Jay.

- A my zabierzemy się za jedzenie – powiedziała Marta.

- To ruszamy – oświadczył Seev i udaliśmy się do swoich samochodów.

Tak jak było ustalone ja i mulat mieliśmy kupić dekoracje, Max i Nath jakieś picie itd., a Tom i Jay załatwić scenę.

- To, gdzie najpierw? – zapytał Seev, gdy wjeżdżaliśmy do centrum.

- Hmm… może tu? – zapytałam wskazując na sklep z ogromnym kolorowym szyldem.

- OK.

Zaparkowaliśmy obok i weszliśmy do środka. Gdy przekroczyliśmy próg, oboje zaniemówiliśmy. W sklepie było wszystko balony, serpentyny, czapeczki… co kto chce. Ruszyliśmy na podbój. Braliśmy wszystko, co popadnie. W sumie wyszliśmy z czterema pudłami. Około 300 balonów, następne 300 metrów kolorowych tasiemek i wiele wiele innych. Zapakowaliśmy je i skoczyliśmy na zapiekankę, bo strasznie zgłodnieliśmy.

- W co się ubierzesz? – zapytał ni stąd ni z owąd.

- Ymm… coś tam poszukam, ale nie będę się kto wie jak stroić.

- Jak to? Przecież musisz młodego jakoś oczarować, żeby cię wreszcie zapytał.

- Ja… nie będę naciskać… jeśli nie chce…, to nie.

- O matko, no jak ja coś palnę to – powiedział i przysiadł się obok mnie – przepraszam, nie słuchaj mnie i nie myśl tak. On tego chce… ale wiesz… zapyta cię zobaczysz.

- Dobra dobra, bo się rozkleimy. Chodź, pewnie chłopaki już dawno wrócili.

Wsiedliśmy do samochodu i udaliśmy się do domu.

Z perspektywy chłopaków:

- No, to scena załatwiona – powiedział Jay wychodząc ze studia.

Nagle jego komórka zaczęła wibrować. Odebrał i przełączył na głośnik.

- Słucham cię Maxiu.

- Mam świetny pomysł.

- Jeszcze nie wiemy, czy taki świetny.

- Słuchaj, zacznijmy od tego, czy nie wiecie, jak Ania chce się ubrać?

- A skąd mamy to wiedzieć? – śmiał się Loczek.

- Więc musimy kupić jej kieckę.

- Czekaj czekaj. A gdzie Młody? – wtrącił Tom.

- Wkopałem go w zakupy.

- No dobra, kontynuuj.

- Przecież wiecie, że ona nie lubi się stroić. A to jedyna okazja, może Młody, jak ją zobaczy, to otworzy się przed nią. Wiecie o co cho.

- Mieliśmy się nie wtrącać – syknął Jay – jeśli coś pójdzie nie tak…

- Spokojnie. Twojej młodszej sis nic nie będzie. Wyślę wam foto takiej jednej, przed którą stoję. Mówię wam, jest zajebista.

- Co ty taki ekspert w dziedzinach sukienek?

- Loczuś, ty tam... ej kończę idzie Młody. Narazie.

- Pa.

Gdy Max wysłał nam zdjęcie, w myślach przyznaliśmy mu rację. Była to czerwona sukienka bez ramiączek sięgająca kolana z marszczonym biustem. Po prostu boska. Teraz tylko wystarczy ją kupić i zmusić Anię, żeby ją ubrała, a co więcej wzięła.

Z mojej perspektywy:

                 Wróciliśmy do domu. Wyciągnęliśmy pudła i weszliśmy do środka. Ilość naszych zakupów nieco zaskoczyła chłopców, ale to szczegół. Zaraz zabraliśmy się za dekorowanie, gdyż jutro nie wystarczyło by nam czasu. Jay i Seev dmuchali balony. Spostrzegawczością to oni nie grzeszą, bo dopiero po nadmuchaniu 60 zorientowali się, że w pudełku jest pompka. Mówi się trudno. Ja udałam się do salonu. Przysunęłam sobie krzesło i zaczęłam przyczepiać serpentyny.

- Pomóc ci? – zapytał Nath.

- Możesz mi podawać – uśmiechnęłam się.

- OK. Trochę zaszaleliście z tymi zakupami.

- Tylko trochę.

- Ania… ja… ymm… no wiesz… chciałem cię…

- Macie zszywacz? – przewał mu Tom wbiegający do pokoju.

- Tak. Leży na stole.

- Dzięki. To ja już nie będę wam przeszkadzał.

- Mówiłeś coś? – zapytałam niepewnie chłopaka.

- Tak… chciałem... cię zapytać, czy… czy chcesz zaprosić James'a na imprezę?

- Aaa… tak. Jest moim przyjacielem i chcę, żeby tu był – powiedziałam i posłałam mu uśmiech.

W głębi duszy czułam, że wcale nie o to mu chodziło. Po 15 minutach skończyliśmy i poszliśmy pomóc chłopakom udekorować hol. Wpadli na pomysł, żeby ozdobić barierkę tak, jak w teledysku „Gold Forever”. Skoczyli po światełka i po chwili wszystko było gotowe. Następnie elektronicznie wysłaliśmy zaproszenia. Zmęczeni udaliśmy się każdy do swojego pokoju, by odpocząć przed jutrzejszą imprezą.

________________________________________________________

Coś się ostatnio opuściłam i oto są tego efekty ;/. Nie bijcie, proszę. Dziękuję za wspaniałe poprzednie 8 komentarzy. Kocham Was :***