Rozdział 32

- A więc tak – zaczął Jay – Najlepszy jest atak z zaskoczenia.

- Ale my mamy wiać, a nie atakować – zauważył Seev. Naradzaliśmy się, jakby to była wojna.

- No wiem, ale my uciekniemy im w najmniej spodziewanym momencie. Rozdzielimy się.

- Ja pobiegnę głównym wyjściem – powiedziałam.

- A my tylnym.

- Ukryję się pod wierzbą – zakomunikowałam.

- To my koło mostka. Jeśli by dopadli kogoś z nas, wysyłamy esa do reszty, kto nas złapał i gdzie prowadzi.

- Okej.

- Na trzy, uciekamy. Raz… Dwa… TRZY!!!

W tym momencie cała nasza trójka wybiegła z domu. Dopiero po chwili Nathan zorientował się, że daliśmy nogę. Biegłam najszybciej jak umiałam. Dotarłam do jeziorka i ukryłam się za ławką obok wielkiego krzewu. Odpoczywałam, głośno dysząc. Nagle ktoś zatkał mi usta dłonią i wciągnął między zarośla.

Z perspektywy Nathana:

                 Naradzaliśmy się, gdy nagle nasze ofiary zaczęły uciekać. Uzgodniliśmy tylko, że puścimy sobie sygnałka, jeśliby coś się działo. Zdążyłem jeszcze powiedzieć, że ja pobiegnę za Anią i ruszyliśmy w pościg. Niestety, zgubiłem ją. Rozglądałem się i rozglądałem. Po piętnastu minutach zadzwonił Max, iż złapali Seev'a i Jay'a. Pobiegłem do nich.

- Mamy was – powiedziałem.

- Nie uzgodniliśmy paru małych szczegółów.

- Jakich?

- No, gdzie mamy się udać, by wam uciec i wygrać, jakie chwyty są dozwolone, co…

- Oj tam – przerwał Loczkowi Tom.

- Ej! Zabiłeś pół jednorożca – żalił się Siva.

- Nie płacz. Zaraz go odtamuję.

- A gdzie Ania? – zapytałem.

- Czyli jeszcze nie przegraliśmy.

- Minęło dobre pół godziny, powinna nam wysłać SMS-a.

- To jest dziwne.

- Nie mówiła gdzie pobiegnie?

- Wspominała coś o wierzbie.

- Chodźmy.

Ruszyliśmy do jeziorka. Zatrzymaliśmy się. Nie wiadomo skąd dobiegał ledwo słyszalny, niezrozumiały szept. Bezszelestnie podeszliśmy do ławki.

Z mojej perspektywy:

                 Ktoś związał mi ręce mimo, iż się szarpałam. Przestałam, gdy przyłożono mi nóż do gardła.

- A teraz słuchaj kochana – usłyszałam kobiecy głos – masz być cicho, bo nie ręczę za siebie.

Pokiwałam głową na znak zgody. Byłam przerażona, lecz nie dałam się ponieść emocjom. Mimo to, w oczach miałam łzy - Myślisz, że pokrzyżujesz moje plany? Chyba śnisz. Nath jest mój i tylko mój – zdawało mi się, że już gdzieś ten głos słyszałam. Dziewczyna zabrała rękę z moich ust.

- Ale o co ci chodzi? – zapytałam szeptem.

- Nie udawaj. Cały czas stajesz mi na drodze. Pchasz się tam, gdzie nie trzeba. Ale to się zmieni. Gdy chłopcy wrócą do domu zmęczeni poszukiwaniami, zabiję cię. Tak, dobrze słyszałaś. Lecz zanim to zrobię, napiszesz pożegnalny list, że problemy osobiste, takie tam pierdółki. Twoje ciało wrzucę do jeziorka. Będzie to wyglądało na samobójstwo. Wtedy na scenę wejdę ja. Zacznę go pocieszać, troszczyć się o niego. On zaufa mi, zakocha się i będę bogata.

Wciąż nie wiedziałam kto to. Po policzkach spływały mi łzy, a po szyi strużka krwi.

Z perspektywy Nath'a:

                 Podeszliśmy na palcach do wielkiego krzewu. Teraz szepty były bardziej słyszalne. To była jakaś dziewczyna… która porwała Anię i chciała ją zabić!! Pokazałem Tomowi gest, by zadzwonił na policję. Sam chwyciłem za włącznik znajdujący się na murze.

- Hej! Wiemy, że tu jesteś, zostaw ją!

Cisza. Dziewczyna nie miała wyboru, musiała się ujawnić. Po chwili wyszła z zarośli. Było ciemno, więc nie widziałem kto to, lecz dało się zauważyć sylwetki dwóch osób.

- Zostaw Anię!

- Bo co? Grozisz mi? Jesteś tu sam, nic nie zrobisz. Co, koledzy cię zostawili? A to pech. Zaraz już nie będzie czego…

- Zamknij się! – krzyknąłem i uruchomiłem włącznik, który zapalił lampy ogrodowe wokół jeziorka i małe żarówki porozwieszane na niektórych gałązkach wierzby. Kiedy zobaczyłem, kto za tym stoi, zaniemówiłem.

- Angelika?! – krzyknął zdziwiony Jay.

- Jak widzisz, nie jestem sam – powiedziałem i serce mi pękło, gdy zobaczyłem Anię z nożem przy gardle i strużką krwi wydobywającej się spod niego.

- Puść ją! – rozkazał Max.

- Nie! Nathan, posłuchaj. To ja cię kocham. Gdy cię pierwszy raz ujrzałam, zakochałam się w tobie. A ona? Powiedziała mi, że jej chodzi tylko o pieniądze!!

_______________________________________________________

Ten, jak i poprzedni rozdział dedykuję osobom wymienionym pod postem "3000!!!" oraz wszystkim czytaczom ;***