Rozdział 37 Koniec Części I

Z mojej perspektywy:

                  Tak sobie siedziałam skulona i wypłakiwałam się za wszystkie czasy. W pewnym momencie ktoś zapukał. Wiedziałam, że to Nath, lecz prosiłam w duchu, by to jednak był ktoś inny. Drzwi uchyliły się i ktoś wszedł do środka. Przestałam płakać, ale nie podniosłam głowy. Ten ktoś usiadł obok mnie na parapecie. Nastała niezręczna cisza. Nie wiedziałam kto to, lecz nie miałam najmniejszego zamiaru się odzywać.

- Ania… - jednak to był Nathan – Ja nie bardzo wiem, od czego zacząć.

Postanowiłam, że nie zachowam się jak zapatrzona w siebie dziewczynka, której duma została urażona. Normalnie usiadłam na parapecie, spuściłam tylko głowę. Nie wiedziałam, że chłopak cały czas na mnie patrzy.

- Ja… chciałem cię przeprosić, że tego nie zauważyłem. Myślałem, że tylko mnie lubisz i traktujesz, jak przyjaciela. A wiesz czemu? Bo… bo sam się w tobie zakochałem – po tym, co powiedział byłam w totalnym szoku. Nie dopuszczałam do siebie myśli, iż on mógłby do mnie coś czuć. To by było zbyt piękne, aby było prawdziwe.

- Nath, ja nie potrzebuję litości. Powiedz prawdę, że widzisz we mnie tylko znajomą. Pogodzę się z tym.

- Kiedy ja skłamałbym, mówiąc ci to! Wszystko zaczęło się, gdy wróciliśmy do domu po tym, jak się poznaliśmy. Cały czas chodziłaś mi po głowie. Tłumaczyłem sobie, że jesteś nową osobą i po paru dniach mi przejdzie. Lecz było już tylko gorzej. O czym bym nie pomyślał, to każdy temat sprowadzał się do ciebie. Ja też okłamałem cię, mówiąc, że tylko broniłem nowej znajomej. Jak zobaczyłem, że Matt się do ciebie dobiera, zagotowało się we mnie. Od tego dnia, do dziś nic się nie zmieniło. Nadal nie dałbym cię skrzywdzić. Tyle razy chciałem ci powiedzieć, co czuję, ale jakoś niezbyt mi to wychodziło. Za każdym razem powracała myśl, że ty nie będziesz chciała spotykać się z takim kimś, jak ja, że nie chcesz pakować się w to całe gwiazdorskie życie. Nie potrafiłem odpuścić, gdyż jesteś taka wyjątkowa, nie wrzeszczysz jak inne dziewczyny na mój widok, nie nosisz się za nie wiadomo kogo i lubisz mnie… kochasz mnie takim, jakim jestem. Zwierzyłem się chłopakom. Było mi trochę lżej, wymyślali przeróżne sposoby, jak mam ci powiedzieć prawdę. Wreszcie wczoraj wkurzyli się na mnie i dali mi trzy dni, żebym wyznał co do ciebie czuję. Inaczej sami by ci powiedzieli. Ale wyszło jak wyszło. Kiedy spławiłem tę statystkę, powiedziałaś, że mówię to tak, jakbym wiedział kto będzie moją dziewczyną. Miałem na myśli ciebie, ale z jedną różnicą. Nie wiedziałem, a chciałem, żebyś nią była. Wczoraj, gdy powiedziałem ci, że się zakochałem mówiłem o tobie. Myślałem, że zrozumiesz, co mam na myśli, lecz później dotarło do mnie, jak niby masz to zrobić? Jestem idiotą. Zamiast powiedzieć ci wprost, to jakieś podchody robię. Całą noc myślałem o tym, że zamiast wyjaśnić ci wszystko, jeszcze bardziej to poplątałem. Ja tak najnormalniej w świecie zakochałem się w tobie…

Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. Po moich policzkach od nowa zaczęły spływać łzy. Łzy szczęścia. Poczułam ogromną ulgę. Bałam się, czy to aby nie sen.

- Naaathaaan!!! – krzyczał ktoś z dołu.

- Muszę iść. Pogadamy jak wrócę, dobrze?

Kiwnęłam tylko głową. Chłopak wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi, a ja nie mogłam się po tym wszystkim otrząsnąć. Za dużo emocji, jak na jeden raz. Chłopaki wiedzieli? Wiedzieli, że on coś do mnie czuje i… i nic nie powiedzieli? Rzeczywiście, nie wtrącają się w czyjeś życie. Równie dobrze mogli powiedzieć Nathanowi, że mi się podoba, lecz tego nie zrobili. Pozwolili nam samym to rozwiązać. Jestem im wdzięczna.

Z perspektywy Nathana:

                  Wszedłem do środka. Ania siedziała skulona na parapecie. Zrobiło mi się głupio przez to, że tak na nią naskoczyłem. Usiadłem obok niej i zacząłem prowadzić swój monolog. Powoli wszystko z siebie wyrzucałem. Czułem narastający spokój i szczęście. Mówiłem to, co nie dawało mi spokoju. Tymczasem ona siedziała w ciszy ze spuszczoną głową. Widziałem, jak na spodnie kapią jej kropelki łez. Gdy wszystko jej już powiedziałem, z dołu zawołał mnie Tom. Ania nieprzerwanie trwała w swojej pozycji. Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się do siebie. Cieszyłem się, że ona też czuje do mnie to samo. Teraz już mogło być tylko lepiej. Na odchodne powiedziałem, że porozmawiamy, jak wrócę i wyszedłem. Idąc do chłopców miałem świadomość, że powinienem coś zrobić.

- … powiedziałeś jej.

- Powiedziałem…

- Gdyby ona nie wyrzuciła tego z siebie, kiedy byś jej powiedział?

- Chciałem wczoraj, ale sknociłem, więc dziś miałem zamiar…

- Dobrze, że tak się stało. Nie wiem, ile by jeszcze wytrzymała – przerwał Max.

- Nie rozumiem. Jak to… wiedzieliście?!

- No… przyznała się, a wiesz, że się nie wtrącamy.

- Racja. Dzięki.

- Spoko. Marc dzwonił, że nie zdążymy dzisiaj obejrzeć klipu – oświadczył Seev.

- Świetnie, świetnie. Emm… zaraz wracam – rzuciłem i z powrotem pobiegłem do Ani.

Z hukiem wpadłem do pokoju. Podszedłem do niej, ująłem jej twarz w dłonie i pocałowałem ją. Chciałem tym pocałunkiem przelać na nią całe moje uczucie do niej. Wiedziałem, że to ta jedyna. Była zwykłą dziewczyną, która ma w sobie coś wyjątkowego, coś… no właśnie. To „coś’ mnie urzekło. Gdy oderwaliśmy się od siebie, spojrzałem jej głęboko w oczy, uśmiechnąłem się i wróciłem do chłopaków, a następnie pojechaliśmy do studia.

_______________________________________________________

Dodaję najszybciej jak mogę, dopiero co ze szkoły wróciłam :)

Ostatnie 9 komentarzy doprowadziło mnie do łez. Wypisujecie o mnie takie piękne nieuzasadnione cechy :D. Jeszcze nigdy nikt nie powiedział mi tylu miłych rzeczy ;( Popłakałam się ;) Jestem uradowana, że czytacie i nie macie dość :)) Jestem wrażliwa i naprawdę, gdy czytałam komentarze... NIE DAM RADY!!! Znowu pakam ;( Ale to ze szczęścia, to nie bijcie :D

Dedykuję następującym osobom:

Kika. - zaskoczyłaś mnie Twoim komentarzem. Pozytywnie!! Jeszcze nigdy nie dostałam jednorazowo takiej dawki pozytywu i komplementów ;)) Po prostu cieszę się, że zaszczycasz mnie czytaniem mojego bloga ;**** Nie powiem, Twój jest nieziemski. Bardzo mi się spodobał!! Jest taki inny niż reszta. Oczywiście pozytywnie inny ;*** Dziękuję za przemiły komentarz. ;** Kocham Cię ;)

Only Hopes In Your Eyes - powaliłaś mnie. Nie mam zamiaru odbierać Ci żadnej nadziei :) Jestem zadowolona, że nie żałujesz czytania mojego opowiadania. Czekam cierpliwie, aż dodasz pierwszy rozdział w swoim nowym blogu. Z pewnością będzie on równie dobry, a może i lepszy od poprzednich. Piszesz niesamowite opowiadanie i cieszę się, że mogę napawać się Twoim talentem. Dziękuję za przefantastyczny komentarz ;** Dziękuję ;** Kocham Cię ;**

Z serii: "wypad na plażę", Siva i Nareesha ♥♥