Rozdział 40

                 Ochłonęłam trochę i poczekałam, aż towarzystwo się uspokoi. Następnie poszłam wziąć odprężającą kąpiel z bąbelkami. Gdy tak leżałam w wannie zanurzona po uszy w wodzie, powoli docierało do mnie, co się stało. Nathan James Sykes zakochał się akurat we mnie. Byłam szczęśliwa, że taki fantastyczny chłopak jak on odwzajemnia moje uczucie. I tak oto spędziłam późny wieczór, na głębszych rozmyślaniach. Gdy je zakończyłam, wyszłam z łazienki, poszłam do pokoju i położyłam się spać.

                  Rano obudził mnie telefon. Przetarłam oczy i spojrzałam na wyświetlacz. To mama. Czego ona może chcieć ode mnie o 8:00 rano? Ciekawe o ile znowu przedłużyli sobie wakacje.

- Hej mamo – powiedziałam zaspana.

- Witaj córciu, obudziłam cię?

- Mamo, ja o 8:00 rano na wakacjach śpię.

- No tak, przepraszam, ale mam dla ciebie wiadomość.

- Słucham.

- Jesteśmy już w Polsce – zakomunikowała.

- Że w czym?! – zdziwiłam się.

- No jesteśmy w kraju. Wracamy do domu.

- Czemu nie powiedziałaś mi wcześniej?

- Chcieliśmy ci zrobić niespodziankę i zadzwonić, jak już będziemy w domu, ale nie wytrzymałam i zadzwoniłam. Za 6-7 godzin powinniśmy być już na miejscu.

- Dobrze. To ja wpadnę do was, jak już wrócicie.

- Okej. Narazie, wyśpij się.

- Pa.

Odłożyłam telefon. No super. Chciałam gdzieś wyjść z Nath'em, a tu klapa. No nic. Wstałam i zaczęłam myśleć, w co by tu się ubrać. Wyjrzałam przez okno. Zza chmur stopniowo wyłaniało się słońce. Zapowiadało się na ciepły, słoneczny dzień, więc postawiłam na żółte shorty i bluzkę nietoperkę z nadrukowanym dużym motylem, który w środku miał namalowaną amerykańską flagę. Wcześniej umyłam ząbki, a włosy zaplotłam w dwa warkocze. Spojrzałam w lustro, uśmiechnęłam się do siebie na dobry początek dnia i zeszłam do kuchni. Wszyscy jeszcze spali. Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam na blacie szafki. Tępo wpatrywałam się w przestrzeń za oknem. Myślałam o tym, co mnie dziś spotka, co się wydarzy. Nagle do kuchni weszły Marta i Jane. Zaczęły robić omlety, a ja poszłam obudzić pięciu wariatów. Najpierw odwiedziłam Nathana. Zapukałam i weszłam. Chłopak spał w najlepsze. Żal było go budzić. Podeszłam, usiadłam na łóżku i lekko go trąciłam. Ten odwrócił się do mnie i powoli otworzył oczy. Cały czas się w nie wpatrywałam. Nie wiem czemu tak na mnie działały. Chłopak uśmiechnął się na mój widok.

- Hej śpiochu – powiedziałam.

- Śpiochu? A która jest godzina?

- No… to chyba nie jest ważne.

- Masz rację. Ważne jest to, że ty mnie obudziłaś – uśmiechnął się i pocałował mnie – Zabieram cię dziś na miasto – powiedział wstając z łóżka.

- Nie mogę. Dzwoniła moja mama, że są już w Polsce i powiedziała, że za kilka godzin będą w domu, a znając ją, to dwa razy pomnożyła czas rzeczywisty.

- To fajnie. Chciałbym poznać twoich rodziców.

- A… nie masz czegoś lepszego do roboty? – zapytałam z nadzieją w głosie.

- Chciałbym poznać ludzi, dzięki którym mogę oglądać takie dzieło sztuki – uśmiechnął się.

- Wiesz, muzeum czynne od 9:00 do 22:00, za małą opłatą.

- Nawet dla mnie?

- Przemyślę to – uśmiechnęłam się – Idę obudzić resztę.

Nath wyszczerzył swoje boskie ząbki, a ja wyszłam, by obudzić pozostałą czwórkę. Gdy wszyscy byli już gotowi, zeszliśmy na śniadanie. Nagle zjawił się Marc.

- Dzień dobry – przywitał się.

- Dzień dobry. Siadaj, zjesz z nami śniadanie – zaproponowała Jane.

- Eee… A no dobrze, skuszę się – uśmiechnął się – Chłopcy, mam dla was niespodziankę.

- Dla nas?

- Tak, dla was. Dzisiaj o 18:00 zapraszam, oczywiście wszystkich domowników, na obejrzenie klipu. To po pierwsze, a po drugie firma poskładała się i macie swój własny, jedyny, niepowtarzalny… autobus!!

- Żartujesz, tak? – nie dowierzał Seev.

- Oczywiście, że nie. Zaraz tu będzie kierowca. Przez cały dzień, oczywiście do 18:00 możecie się wozić, gdzie tylko chcecie. Później będziecie nim jeździć w trasy.

- Super!! – krzyknęli chłopcy  - Dzięki Marc.

- Nie ma za co – uśmiechnął się.

Zabraliśmy się za śniadanie, które po pięciu minutach zostało zjedzone. Pomogliśmy posprzątać i wyszliśmy przed dom.

- Teraz wiem, czemu on nie zauważył, jak na niego patrzysz – szepnął mi do ucha Marc.

- Emm, no tak – zarumieniłam się. Coś ostatnio zbyt często się czerwienię.

Gadaliśmy sobie, gdy w pewnym momencie zza rogu wyłoniła się niespodzianka. Wszyscy zaniemówili. Autobus jak autobus, ale TEN, to już nie to samo. Przyciemnione szyby, piękny połysk. Na boku widniał ogromny napis „The Wanted” razem z wizerunkiem chłopców, oraz gdzieniegdzie powypisywane nazwy ich dotychczasowych utworów. Marc wręczył chłopakom markery, a ci podpisali się, każdy na swoim zdjęciu, gdyż nadrukowane były także niektóre ich fotografie, np.: zza kulis koncertów, czy z wypadu na plażę.

- Podoba się?

- Marc, to jest coś niezwykłego – powiedział z zachwytem Tom.

- Już go polubiłem! – krzyknął Jay przytulając się do autobusu.

- Hah, wariaci. Ja będę się zbierał. Cieszę się, że podoba wam się niespodzianka. Widzimy się wieczorem. Narazie!

- Cześć! – krzyknęliśmy na pożegnanie. Marc odjechał, a ja już wyczuwałam kolejny genialny pomysł chłopaków.

- Jedziemy na przejażdżkę! – darł się Loczek.

- No to już! – krzyknął Tom i razem z Sivą, Max'em i Jay'em wbiegli do autobusu.

Nath i ja zostaliśmy na zewnątrz.

_______________________________________________________

Błe, błe, błe. Flaczki z olejem. Pisany na szybcika w 5 minut! Staram się jak mogę i dodałam go w wolnej chwili, których ostatnio mam za mało, ale to się zmieni obiecuję!!! Ja nie wiem, jak mam Wam dziękować, za tak fenomenalne komentarze, oczywiście nie zgadzam się z opinią, iż mam jakikolwiek talent, ale i tak jestem Wam wdzięczna, że czytacie to... coś :D. Kocham Was najbardziej na świecie!!! Płaczę za każdym razem, gdy czytam ogromne ( jak dla mnie ) ilości komentarzy!! :****

Taka rekompensata za to, że tak Was zaniedbuję ;/ :*******