Rozdział 46

- Dobry pomysł.

- Ta dziewczyna rzeczywiście zawróciła mu w głowie.

- I to jak.

- Dobra, chodźmy na TV.

Zeszliśmy na dół i ruszyliśmy do kuchni po coś do picia, gdy nagle ktoś z hukiem trzasnął drzwiami. Odwróciliśmy się i ujrzeliśmy Anię i Nath'a ociekających wodą.

Z mojej perspektywy:

- Czy wyście powariowali? – krzyknął Jay i zaraz do holu wbiegły Marta i Jane.

- Matko Święta! – lamentowała pierwsza.

- Max, skocz po koce! – rozkazała druga.

- Co wam strzeliło do głowy? – pytał Tom.

- Nic, po prostu zaczęło padać, więc… Aaa psik!!

- To raczej dobrze nie wróży – powiedział Max niosący koce.

Jay natychmiast wyrwał mu je i okrył mnie jednym, drugi zaś podał Nathan'owi.

- Szybko, idźcie się przebrać – ponaglała Jane.

Kątem oka spojrzałam na Nath'a, a ten tylko się do mnie uśmiechnął. Jay złapał mnie za rękę i zaciągnął do łazienki na piętrze. Po chwili przyniósł mi jakieś ciuchy i wyszedł. Ja umyłam się i przebrałam w suche ubrania. Niestety, co raz, to mocniej kichałam. Musiałam się przyznać sama przed sobą, że się przeziębiłam. Pech to pech. Zeszłam na dół do jadalni, gdzie chłopcy siedzieli w „nieładzie”.  No cóż, siedzieli, jak siedzieli. Max stał oparty o ścianę, Tom chodził nerwowo po pokoju, a Jay wpatrywał się w przestrzeń za oknem. Jedynie Seev siedział spokojnie na krześle. Gdy Loczek spostrzegł, że przyszłam ocknął się.

- O, jesteś.

- Jak się czujesz? – zapytał Tom.

- A jak mia… Aaa psik!!

- Siadaj. Pij póki gorące – powiedziała Marta niosąc herbatę.

Posłusznie usiadłam i objęłam rękoma cieplutki kubek.

- Zapytam po raz drugi. Co wam strzeliło do głowy?? – zapytał Tom.

Otwierałam usta, by coś powiedzieć, lecz ktoś mi przerwał.

- A ja odpowiadam ci, że zaczęło padać, to schroniliśmy się w szopie. Nie zanosiło się na koniec ulewy, więc postanowiłem, że pobiegniemy do domu.

Odwróciłam się i zobaczyłam Nath'a. Dziwiło mnie, czemu powiedział „postanowiłem”? Przecież to MY tak pomyśleliśmy. Chciał wziąć całą winę na siebie? Ale jaką winę? Przecież nikomu się nic nie stało.

- Jesteś nieodpowiedzialny – podsumował Jay.

- Ale dlaczego wy się tak wściekacie? Wszyscy żyją – bronił się Nathan.

- Wiesz, że z takiej nagłej zmiany temperatury można się nieźle rozchorować?

- Jay! Daj sobie spokój. Wiem, że martwisz się o mnie i traktujesz jak członka rodziny, ale to nie powód, żeby obarczać Nath'a o coś, co jeszcze się nie sta… Aaa psik!!!

- Jeszcze? Widać, że już jesteś chora.

- Ale to nie jego wina! Gdybym wiedziała, że będzie padać, to bym przecież nie wychodziła na zewnątrz!

- Eh… Przepraszam. Poniosło mnie. Martwię się o ciebie – powiedział Loczek, po czym podszedł i mocno mnie przytulił – Ale teraz idź do łóżka. Ja zadzwonię po lekarza.

- Dobrze – odpowiedziałam i udałam się do swojego pokoju.

Będąc przy drzwiach zobaczyłam idącego za mną Nath'a.

- Przepraszam, że przeze mnie się rozchorujesz.

- Nath, przecież to nie twoja wina, mówiłam już – uśmiechnęłam się.

- No nie wiem…

- Ale ja wiem. No nie smutaj – pocałowałam go w policzek.

- Można jeszcze jednego?

- A zasłużyłeś?

Chłopak jak na zawołanie wziął mnie na ręce i zaniósł do pokoju na łóżko. Przykrył mnie kocem i pobiegł na dół. Wrócił z kubkiem herbaty, który postawił na szafce, a następnie usiadł na kraju łóżka i uśmiechnął się.

- A teraz? Zasłużyłem?

- Haha, kochany jesteś i owszem zasłużyłeś.

Chłopak zbliżył się do mnie, ujął moją twarz w dłonie i powoli przymierzał się, by mnie pocałować, gdy nagle do pokoju wparował Jay.

- Lekarz zara…

- Jay! – krzyknął Nath – Mam cię nauczyć pukać?

- No przepraszam, ale ty Młody wracaj do siebie, bo się jeszcze zarazisz.

- Jeśli mam się zarazić od niej to z chęcią zostanę.

- Nath, idź. Proszę – powiedziałam uśmiechając się – przynajmniej ty bądź zdrowy.

- Ehh… Ale później przyjdę po nagrodę – puścił mi oko.

- Dobra, dobra. Chodź – gorączkował się Jay.

Chłopak wyszedł z pokoju, a Jay zajął jego miejsce.

- I co? Zapytał??

- Ale co.

- No czy będziecie razem.

- No… nie.

- Ja sobie z nim pogadam…

- Nie!! Może nie jest gotowy? Może… zastanawia się, czy jestem tą, której może zaufać…

_______________________________________________________

Otoż kolejne... wymysły mojego mózgu ;D. Życzę miłego oraz przyjemnego czytania. Dziękuję, że mnie tak podnosicie na duchu cudnymi komentarzami. Jesteście kochane po prostu jak jeszcze nikt ;****.

Dedykuję go nowej ( mam nadzieję ) czytaczce:

Lena...........xd - cieszę się, że zaczęłaś czytać. Każdy nowy czytacz to dla mnie banan na twarzy. Liczę, że ci się spodoba. Z góry dziękuję za wszystko ;**

 co za mina XD ;****