Rozdział 49

                  Po jego słowach stałam bez ruchu. W głowie szum, chaos, mętlik… Ja… przyjaźnimy się od dzieciństwa, jak Bolek i Lolek, jak Flip i Flap… Czemu nic nie zauważyłam? Zachowywał się tak neutralnie… To niemożliwe. To jakiś pieprzony sen! Kocham go, ale to jest miłość przyjacielska, nic więcej. Nathan jest dla mnie najważniejszy. Co mam zrobić? Co mu powiedzieć? Boże, pomóż. James jest jedyną osobą, która wie przez co przeszłam i co czuję. Czytamy sobie w myślach, potrzebuję go.

- James… zaskoczyłeś mnie…, ale ja n… - nie zdążyłam dokończyć, bo chłopak wziął moją twarz w dłonie i  namiętnie mnie pocałował. To, to już szczyt szoku. Chciałam go odepchnąć, ale przeziębienie odebrało mi wszystkie siły. W pewnym momencie jeden z chłopaków rzucił się na Jamesa. Odciągnął go od mnie i przymierzał się, by go uderzyć. Zobaczyłam, że to Nath, ale chłopaki w porę go przytrzymali.

- Nath! Przestań! – powstrzymywał go Tom.

- Spadaj! A Ty?! Co sobie myślisz?! Nie dam ci jej skrzywdzić!! Słyszysz?!!– krzyczał Nath.

Chłopak okropnie się szarpał. Jeszcze nigdy nie widziałam w nim tyle złości. Chłopaki ledwo go utrzymywali.

- Spokojnie – cofał się James – ja nic nie…

- Nathan! Uspokój się! Proszę! James, chodź odprowadzę cię.

Złapałam go za rękę i zeszliśmy po schodach.

Z perspektywy Nathana:

                  Wstałem dość późno. Znaczy się, chłopaki zwlekli mnie z łóżka. Wyszliśmy przed pokój i gadaliśmy sobie, a ja powoli się rozbudzałem. W pewnej chwili zza rogu wyszła Ania z jakimś chłopakiem!! Hej, co to miało znaczyć? Zaraz zaraz… mówiła coś o jakimś przyjacielu z Polski… James? Tak mu było? To pewnie on. Kątem oka ich obserwowałem, bo czułem, że coś się wydarzy. Nie słyszałem, o czym rozmawiają, ale na twarzy dziewczyny malowało się zaskoczenie… ogromne zaskoczenie. Po prostu była w szoku. Zaczęła coś mówić, lecz ten… złapał ją za twarz, przyciągnął do siebie i pocałował!! No tego już za wiele. Gotowało się we mnie. Zacisnąłem dłonie i ruszyłem w ich stronę. Szarpnąłem nim i odciągnąłem go od niej. Chciałem go uderzyć, ale chłopaki, jak zwykle mnie przytrzymali. Wyrywałem się, szarpałem, chciałem go dopaść. Ania powiedziała, że go odprowadzi i odeszła z nim do drzwi. Uspokoiłem się. Przestałem się szamotać i stanąłem w miejscu, tępo wpatrując się przed siebie. Chłopcy powoli zwalniali uścisk, aż wreszcie mnie puścili. Dopiero teraz uświadomiłem sobie…, dotarło do mnie, że muszę ją o to zapytać. Będę się motywował i muszę to zrobić jak najszybciej. Odsunęli się trochę i czekaliśmy, co się stanie.

Z mojej perspektywy:

                  W ciszy schodziliśmy po schodach. Wyszliśmy przed dom i ruszyliśmy do bramy.

- James… nie wiem, od czego zacząć.

- Ja…

- …przepraszam za niego – przerwałam mu – Nie wiem, co w niego wstąpiło – w oczach gromadziły mi się łzy – on nie chciał ci nic zrobić. Naprawdę, wybacz.

- Nic się nie dzieje. Nie jestem zły.

- A… co do tego, co mi powiedziałeś… jestem w szoku… czemu nic nie zauważyłam? Od zawsze traktuję cię jak przyjaciela… jesteś dla mnie kimś więcej, ale to tylko przyjaźń, bez ciebie nie dałabym sobie rady po tym, co przeszłam, ale… - po policzkach płynęły mi łzy – ja nic do ciebie nie czuję…

- Musiałem ci to powiedzieć. Nie dawało mi to spokoju, ale nie chcę niszczyć tej przyjaźni.

- Ja też tego nie chcę. Muszę sobie to wszystko przemyśleć. Potrzebuję czasu…

- Dobrze. Poczekam, aż wszystko sobie poukładasz. Wpadnij do mnie, gdy wyzdrowiejesz i… będziesz gotowa… Mogę cię przytulić? Jako przyjaciel…

Nie odpowiedziałam nic, tylko wtuliłam się w niego. Czułam bicie jego serca, czułam, jak moje łzy wpijają się w jego ulubioną koszulę. Odsunęliśmy się od siebie.

- Do zobaczenia – powiedział.

- Do zobaczenia – odpowiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi. Powolnym krokiem, ze łzami spływającymi po twarzy i spuszczoną głową ruszyłam na górę. To była totalna rozsypka. Co z Nathanem? Jeśli pomyśli, że go zdradziłam? Nie, przecież to James mnie pocałował, a nie na odwrót. W dodatku chłopaki to wszystko widzieli Chaos, po prostu chaos. Chciałam pokonać ostatni stopień, gdy w kogoś weszłam. Oderwałam wzrok z ziemi i spojrzałam przed siebie. Zobaczyłam Nathana. Wpatrywał się we mnie, jakby czytał emocje malujące się na mojej twarzy. Gdy zobaczył łzy, zaskoczył się.

- Ania… Ja nie wiem, co powiedzieć.

- Nath, przepraszam za niego. Nie zdradziłam cię…

- Nawet o tym nie pomyślałem. Kto to był?

- Pamiętasz, jak opowiadałam ci o moim przyjacielu z Polski?

- Tak myślałem…

- On… wyznał mi, że mnie kocha, że… nie wierzę w to. Znamy się tyle lat… ja nic nie zauważyłam…

- Spokojnie – powiedział i powoli mnie przytulił.

- Nie wiem, co robić. Kocham ciebie, ale nie chcę go stracić. To mój jedyny tak bliski znajomy…

- Chodź do pokoju. Położysz się i porozmawiamy, jeśli chcesz.

Chłopak puścił mnie i udaliśmy się do mnie. Usiadłam na łóżku, a on na sofie, naprzeciw mnie.

- Jeśli nie chcesz, to... nie będę naciskał – powiedział po chwili milczenia.

- Nie…, chcę. Chodzi o to, że… - wzięłam głęboki wdech – James i ja to przyjaciele od pieluchy. Znamy się od zawsze. Rozumiemy się bez słów, zawsze pomagamy sobie nawzajem i robimy wszystko, by drugie było szczęśliwe. Jest jedyną osobą, która wie o mnie wszystko, wie, przez co przeszłam. Nie znajdę takiego kogoś jak on, gdy go stracę. Nie chcę tego. Mogę powiedzieć mu jedno słowo, a on będzie wiedział co się stało. Nie muszę mu niczego tłumaczyć. Czemu tak się stało? Czemu on się we mnie zakochał?? Teraz będzie nam ciężko powrócić do tego, co było. Dlaczego on… Dlaczego… Ciebie kocham i nie chcę, żebyś pomyślał, że czuję do niego coś więcej. Nigdy tak nie było i nie będzie, ale nie mam pojęcia, co się stanie, gdy nie uda nam się wrócić do normalności.

Teraz już płakałam rzewnymi łzami. Spuściłam głowę, a Nathan usiadł obok mnie i przytulił.

- Nie wiem, co mam ci powiedzieć, żeby cię pocieszyć, ale zobaczysz, że wszystko się ułoży. Ja cię nie zostawię. Wiem, że nie zastąpię ci James'a. Nigdy. Lecz masz całą naszą piątkę. A jeśli to tylko zauroczenie? Jeśli mu przejdzie? Nie zadręczaj się ani też nie obwiniaj.

_______________________________________________________

Wczoraj nie zdążyłam dodać, gdyż umordowana wróciłam z dyskoteki o 23:00 i błagam o wybaczenie ;)

Dziękuję za poprzednie kochane komentarze, dodające mi chęci do pisania. Kocham was!! ;**

Dedykuję:

Kika. - Słońce Ty moje!! Dedyk absolutnie zasłużony, gdyż Twoje komentarze emanują energią!! Gdy je czytam, to widzę, ile emocji w nie wlałaś. Kocham Twoje poczucie humoru, które ujawnia się w każdym komie. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że taka pisarka czyta moje amatorskie opowiadanko ;) Twoje jest niesamowite, ogromnie mnie zafascynowało i czekam na każdy kolejny jego rozdział. Uwielbiam Cię Kochana !!! ;****