Rozdział 39

Z mojej perspektywy:

                   Gdy tak sobie gadałyśmy i plotkowałyśmy, nagle zadzwonił domofon. Jane odebrała i otworzyła furtkę, a po chwili drzwi. Okazało się, że to ktoś do mnie. Gdy podeszłam, ujrzałam od dziecka znany mi, chłopięcy uśmiech.

- Witaj Aniu.

- James!! – krzyknęłam radośnie i rzuciłam się chłopakowi na szyję.

Chłopak, którego w tym momencie przytulałam, to James Maslow. Mój przyjaciel z Polski. Na śmierć zapomniałam, że pół roku przede mną przeprowadził się do Londynu. Przez zamieszanie z TW wypadło mi z głowy, że miałam go odwiedzić. Znaliśmy się od pieluchy. Gdy w dzieciństwie inne dziewczyny się ode mnie odwróciły, on mnie pocieszał i wysłuchiwał. Był kochanym starszym bratem.

- Zabieram cię na kawę – powiedział, gdy się od siebie oderwaliśmy.

- Dobrze – uśmiechnęłam się – Dziewczyny! Ja wychodzę ze znajomym. Dziękuję za czekoladę. Nie wiem kiedy wrócę, nie czekajcie na mnie, ale nie martwcie się o mnie! – powiedziałam i razem z James'em poszliśmy na spacer.

- Wypiękniałaś – wypalił ni z gruszki ni z pietruszki.

- James – dałam mu kuksańca w bok – jak ty coś palniesz, to paść można – śmiałam się – No, ale nie powiem, przystojny się zrobiłeś.

- Z której strony?

- A z tej! – wskazałam na jego plecy i zaczęliśmy się śmiać – Przepraszam, że cię nie odwiedziłam. Całkiem wypadło mi to z głowy.

- Nie przejmuj się – objął mnie ramieniem – Nic się nie stało, ale dom to sobie niezły znalazłaś.

- To nie mój, to tego sławnego zespołu. The Wanted.

- Dziewczyno, co ty zrobiłaś, że z nimi mieszkasz? – uśmiechnął się.

- To chodźmy na tę kawę. Wszystko ci opowiem.

Powoli zeszliśmy do centrum Londynu. Idąc tak, opowiedziałam mu wszystko; jak poznałam TW, o wypadkach i moich wizytach w szpitalu, o Angelice i o klipie. James słuchał uważnie, z każdym nowym wątkiem miał inny wyraz twarzy. Pominęłam jeden, malutki szczegół. Nie wyjawiłam mu, co czuję do Nath'a. Kiedyś mówiliśmy sobie wszystko, nawet rozmawialiśmy o najbardziej krępujących sprawach, lecz dzisiaj coś mi mówiło, żeby zachować to dla siebie. Tak też zrobiłam. Poszliśmy na kawę, a później do parku i do sklepu… zeszliśmy całe miasto. Dowiedziałam się, ze James studiuje polonistykę na jakimś tutejszym uniwersytecie. To wspaniała wiadomość. Podszkoli mnie trochę. Nie mogliśmy się nagadać. Namówił mnie jeszcze na wesołe miasteczko. To było czyste szaleństwo. Wypróbowaliśmy wszystko: młot, karuzele, dom strachów. Kompletnie straciłam poczucie czasu. Świetnie się z nim bawiłam. Gdy odruchowo spojrzałam na zegarek była 23:40. Ups. Trochę późno. Wiem, że miałam czekać na Nath'a, ale z Jamesem nie widziałam się tyle czasu… mam nadzieję, że to zrozumie. Niby powiedziałam dziewczynom, żeby na mnie nie czekały, ale chłopcy gdy wrócą i tak będą się martwić. James odprowadził mnie pod same drzwi. Sam mieszkał gdzieś niedaleko. Pożegnaliśmy się i chłopak wróciło domu, a ja weszłam do środka. Dziwiło mnie jedno. Kiedy mu powiedziałam o sławnym zespole, on najpierw pomyślał o One Direction. Czyżby oni mieszkali gdzieś w pobliżu? Szczerze, to nie lubiłam ich. Moim zdaniem skopiowali pomysł od The Wanted i założyli akurat pięcioosobowy zespół. Swojej niechęci nie wyrażałam publicznie. Po prostu: nie lubię – nie komentuję. Opinię zachowam dla siebie, lecz gdyby ktoś w moim towarzystwie zaczął ich obrażać, stanęłabym za nimi.

                  Po cichu weszłam do domu. Światła były zgaszone, lecz z pokoju chłopaków, a dokładnie Loczka, wydobywały się przeróżne, niekiedy dziwne odgłosy. Na palcach, po cichutku weszłam po schodach. Nie znałam jeszcze na pamięć wszystkich zakrętów. Zagapiłam się i z hukiem wpadłam w ścianę, odbijając się od niej i upadając na cztery literki. Chłopaki natychmiast zerwali się i wybiegli na korytarz, by zobaczyć, co się stało. Zaświecili światło, które raziło mnie w oczy. Jedną ręką je zasłoniłam, a drugą masowałam czoło.

- Ania! Wszystko w porządku? – krzyknął Jay i cała piątka do mnie podbiegła.

- Gdzie ty byłaś?!

- Martwiliśmy się o ciebie!

- Jesteś cała?

- Spokojnie. Chłopaki. Jak widać, nic mi nie jest. Przepraszam, że wyszłam bez uprzedzenia, lecz nie planowałam tego. To był James, mój przyjaciel z Polski. Mam nadzieję, że się poznacie. Ja… naprawdę, przepraszam was… zagapiłam się…

- Nic się nie stało. Nath się trochę denerwował. Naprawdę, nie jesteśmy źli. – powiedział mulat.

Zrobiło się cicho.

- Eee…, to my już sobie pójdziemy – zakomunikował Jay. Tom, Siva oraz Max poszli za Loczkiem do jego pokoju.

Tymczasem ja zostałam sama na korytarzu z Nathan'em.

- Martwiłem się o ciebie – zrobił smutną minę i podszedł do mnie.

- Wybacz mi… Znamy się z James'em od nocnika i nigdy się nie rozstawialiśmy. Przeprowadził się tu sześć miesięcy temu i całkiem zapomniałam, żeby go odwiedzić. Jest moim najlepszym przyjacielem – zarumieniłam się.

On przysunął się bliżej i przytuliliśmy się do siebie. Byłam taka szczęśliwa. Wtuliłam się w niego i pozwoliłam, by moje ubranie pochłaniało jego zapach. Z tego wszystkiego popłakałam się. Nath odsunął się i spojrzał na mnie.

- Płaczesz? Czemu?

- Bo jestem szczęśliwa – powiedziałam i po policzkach spłynęły mi łzy wypełnione radością.
Chłopak powoli przybliżył się do mojej twarzy, złapał za mój podbródek i pocałował miejsca, po których spływały łzy. Moje ciało przeszedł przyjemny dreszczyk. Następnie spojrzał mi w oczy i delikatnie musnął moje usta, po czym złożył na nich czuły pocałunek.

- Idź już spać. Porozmawiamy jutro – powiedział Nath.

Nagle usłyszeliśmy huk. Obróciliśmy się i zobaczyliśmy chłopaków leżących w drzwiach pokoju, jeden na drugim. Na sam widok zaczęłam się śmiać.

- No, co – burzył się Tom.

- Nie widzieliście, jak się całuje dziewczynę? – odpowiedział Nathan.

- Ymm… jak TY całujesz dziewczynę, to jeszcze nie – śmiał się Seev.

- Wy w ogóle się nie całowaliście.

- Nie prawda.

- Dobra chłopaki, uspokójcie się. Wracać do siebie, a jeśli nie możecie się rozstać, to chociaż bądźcie cicho, co w waszym przypadku może być mega wyzwaniem, ale warto spróbować – powiedziałam, podeszłam do Nath'a i pocałowałam go w policzek, a następnie udałam się do swojego pokoju.
Sama nie wierzyłam w to, co zrobiłam. Byłam wrażliwą i nieśmiałą osobą i pocałowanie kogoś – nawet w policzek – było dla mnie szokiem.

_______________________________________________________

Dodaję na szybcika, bo widzę, że nie możecie się doczekać, co takiego stało się z Anią ;D Musiałam znaleźć dla Was chwilę ;**

Dziękuję za poprzednie 10 ( szok ) przemiłych komentarzy ;*****

Dedykuję dwóm nowym czytaczkom:

wampirek1996

Sierr ;P

Dziękuję WAM obydwu, że czytacie i się wam podoba ( nie wiem jak to możliwe ). Wasze komentarze dodają mi siły, gdyż nowe osoby to coś ciekawego ;** Życzę dalszego miłego ( mam nadzieję ) czytania ;***

James Maslow ( 22l.) - Najlepszy przyjaciel Ani. Skrycie się w niej podkochuje, lecz nigdy jej o tym nie powiedział, gdyż nie chciał zniszczyć ich jakże pięknej przyjaźni. Zbiera się w sobie, by wkrótce jej o tym powiedzieć.