Rozdział 44

                 Po wszystkim poszliśmy się stroić, bo zbliżała się 18:00. Włożyłam jasne rurki oraz granatową tunikę i byłam gotowa. Nagle ktoś zapukał i wszedł do pokoju. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechającego się do mnie Jay'a.

- Hej – powiedział.

- Hej.

- Jak tam?

- Dobrze. Cieszę się, że Nath jest taki wyrozumiały.

- Ja chyba zabiję Max'a. Co mu odbiło?

- Nic, po prostu tak wyszło. Nie chciał tego, wiem to.

- Skoro tak uważa moja młodsza siostra.

- Dokładnie. Tak uważa twoja młodsza siostra.

- A... wy…

- Wysłowisz się?

- Jesteście parą? – walnął prosto z mostu.

- Ymm… nie.

- Nie zapytał cię o to? Żartujesz.

Pokręciłam głową.

- Nieźle. Jeszcze nigdy tak się nie zachowywał.

- Nie rozumiem.

- Nathan już taki jest, że trudno mu mówić o uczuciach. Przychodziło mu to z trudem, ale z zapytaniem o bycie razem problemów nigdy nie miał.

- Może... woli związek bez zobowiązań…?

- Nie… chyba nie.

- Chyba? – przestraszyłam się.

- Nie, nie. Na pewno nie. Wszystko będzie git, zobaczysz.

- Zobaczę, zobaczę – uśmiechnęłam się mimowolnie.

- Chodźmy na dół. Pewnie na nas czekają – powiedział Loczek i zeszliśmy do jadalni.

- To jak, jedziemy? – niecierpliwił się Seev.

- Jedziemy – powiedział Max i razem z dziewczynami ruszyliśmy do autobusu. Ja i Nath trzymaliśmy się z tyłu.

- Wybaczysz mi?

- Ale co mam ci wybaczyć? – zapytałam zdezorientowana.

- Moje zachowanie. Chłopcy powiedzieli mi, jak było. Gdybym został… gdybym poczekał te kilka minut, zobaczyłbym jak się odsuwasz. Nie płakałabyś przeze mnie. Głupio mi...

- Nathan – powiedziałam i złapałam go za ramiona – wiesz, nie lubię gdybania. Tak miało być. To ja powinnam cię prosić o wybaczenie. Wcale nie powinnam dopuszczać do takiej sytuacji.

Chłopak podniósł wzrok, który po chwili utkwił na moim czole. Domyśliłam się, że patrzy na limo, które zatuszowałam tyle, ile się dało.

- Co ci się stało? – zapytał.

Odruchowo dotknęłam uderzone miejsce i poczułam przeraźliwy ból.

- To... uderzyłam się w szafkę.

- Nie kłam.

- Ja nie…

- Idziecie?! – krzyknął Jay.

Kiwnęliśmy głową i posłusznie udaliśmy się do autobusu. Chłopaki razem z Martą i Jane usadzili się w salonie i uruchomili TV, a ja poszłam do kuchni po coś do picia. Gdy wyciągałam szklankę usłyszałam, jak ktoś zamyka drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam Nath'a.

- Nie dokończyliśmy naszej rozmowy – powiedział.

- Mówię ci, że uderzyłam się w szafkę, gdy wyciągałam bluzkę – uśmiechnęłam się.

- Kłaamieesz.

- Ale… no dobra, masz mnie.

- A więc?

- Eee… no, gdy biegłam do ciebie, gdy zobaczyłeś mnie i Max'a…, to przewróciłam się na schodach…

- Osz kurde – podszedł i przytulił mnie – To przeze mnie.

- Nie prawda. Przecież sama się przewróciłam.

- Ale biegłaś do mnie, a mogłem zostać – powiedział i pocałował mnie w bolące miejsce.

- Nie ustąpisz?

- Nie – odpowiedział szczerząc się.

Ja tylko dałam mu buziaka w policzek i razem z nim dołączyłam do reszty.

                 Na miejscu byliśmy punktualnie. Wyszliśmy z autobusu i udaliśmy się do studia. Marc przywitał nas serdecznie i poszliśmy do sali, w której mieliśmy obejrzeć klip. Rozsiedliśmy się wygodnie i operator odtworzył teledysk. To były trzy najbardziej niezwykłe minuty w moim dotychczasowym życiu. Efekt ich pracy był niesamowity. Noc, lampy, fajerwerki i oni. Pięciu przystojniaków wydobywających z siebie niesamowite dźwięki. Sceny, w których śpiewał Nathan powalały mnie na kolana. W jednym momencie pokazane było, jak prawie całuje jedną blondynkę. Wzdrygnęłam się, na co Nath jeszcze bardziej mnie przytulił. Ogarnęłam się w środku, bo przecież było to nagrywane zanim wyznałam mu swoje uczucia. Gdy klip dobiegł końca zaczęliśmy piszczeć i bić brawo. Wszyscy się wyściskaliśmy, a następnie chłopcy jednym przyciskiem wrzucili do sieci oficjalny teledysk, a zarazem i nową piosenkę „Lightning”, która byłam pewna, że odniesie sukces. Później poszliśmy na ciacho i około 23:00 wróciliśmy do domu. Tak, jak stałam rzuciłam się na łóżko i zasnęłam.

_______________________________________________________

Dodałam!! To już coś. Tak się zastanawiam czy go nie zakończyć w sensie opowiadania, bo wakacje i mało czasu i wiecie jak to będzie. No nie wiem zobaczę czy zakończę czy przerwa wakacyjna będzie. Nie wiem. Ale życzę miłego czytania. 

Dedykuję:

Kika.

Anku ;D

kocham was wszystkie ;*****