Rozdział 45

                  Obudziłam się o 11:00. Nieźle. Podniosłam się i powoli zaczynałam sobie przypominać przyczyny mojego wyglądu. Następnie poszłam wziąć prysznic i wykonać poranną toaletę. Następnie ubrałam się w krótkie, zielone spodenki i biały T-shirt z nadrukiem. Włosy spięłam w koczka i ogarnęłam trochę pokój. Gdy skończyłam zeszłam do jadalni. Chłopcy już zajadali się goframi. Na mój widok wszyscy się wyszczerzyli. Usiadłam obok Nath'a, a Jane podała mi śniadanie.

- Co dziś czynimy? – zapytał Seev.

- Ja dziś nie robię nic.

- Popieram Max'a.

- Należy nam się leniuchowanie, no nie?

- I to jak.

- Tobie to akurat.

- No co. Napracowałem się przy kręceniu klipu – odpowiedział Jay.

- Chyba nie za śpiewanie – śmiał się Tom.

- Ja przynajmniej nadrabiam wyglądem.

- Odezwał się chodzący drób.

- Lepszy drób niż dziewczyna – odgryzł się Loczek.

Tom się wściekł. Ukroił troszkę gofra, nabrał na widelec, naciągnął jednym palcem za koniec sztućca i wystrzelił prosto w czoło Jay'a.

- Jak ja ci…

- Nie bić mi się! – krzyknęła Marta.

- Masz szczęście – syknął Loczek.

Tom wystawił mu tylko język i wrócił do jedzenia. Ja i reszta chłopców tylko się z nich śmialiśmy. Gdy razem z dziewczynami posprzątaliśmy po śniadaniu postanowiłam się przewietrzyć. Wyszłam na zewnątrz i udałam się pod wierzbę. Usiadłam na ławce, oparłam się, odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy. Powoli zaczęły nawiedzać mnie wspomnienia. Nath, mostek, Angelika… W pewnym momencie odczułam na sobie czyjś wzrok. Otworzyłam oczy i ujrzałam uśmiechniętego Nath'a.

- Ładnie to tak? Podglądać kogoś?

- Jak już, to PRZYglądać - uśmiechnął się

- Tak też nie ładnie – odpowiedziałam i podeszłam do niego.

- Jakie ja mam szczęście – powiedział chłopak.

- Jakie?

- No ciebie – uśmiechnął się, a następnie chwycił moje dłonie i położył je na swoich ramionach tym samym przyciągając mnie do siebie. Spojrzał mi głęboko w oczy i musnął moje usta, po czym czule mnie pocałował. Odwdzięczyłam mu się tym samym.

- Wystarczy, jak na jeden raz – powiedziałam odrywając się od niego.

- Tak mało? Ja chcę jeszcze.

- Musisz zasłużyć – uśmiechnęłam się i zaczęłam uciekać. Po chwili chłopak zaczął mnie gonić. Potknęłam się i sturlałam w dół po trawie. To było coś wspaniałego. Może i trochę głupie, ale ile dawało radości. Podniosłam się i poczułam spadające krople deszczu. Najpierw jedna, potem druga i trzecia, a po chwili już nieźle padało. Razem z Nath'em podbiegliśmy do jakiejś szopy z drewnem i schroniliśmy się pod daszkiem. Rozpadało się na dobre, a do domu było około dwustu metrów.

- Nieźle – burknęłam.

- Musimy poczekać – powiedział Nath rozglądając się po niebie.

- Hmm. Jakąś godzinę?

- No, ważne, że z tobą – uśmiechnął się.

- Znalazł się romantyk od siedmiu boleści – droczyłam się.

- Ale za to twój romantyk.

- A no to już co innego – zaczęliśmy się śmiać.

Zaczęło padać coraz mocniej, a końca ulewy widać nie było.

- A tak serio, to masz przy sobie tela? Bo ja nie wziąłem.

- Niestety, ja też nie wzięłam.

- Mamy tylko jedno wyjście. Przecież nie będziemy tutaj tak stać.

- Racja.

- Masz tu moją bejsbolówkę – powiedział chłopak podając mi kurtkę.

- A ty?

- Nic mi nie będzie.

Złapał mnie za rękę i pobiegliśmy do domu. Myślałam, że gorzej już lać nie może, ale rozpadało się jeszcze bardziej. Dwa kroki i byliśmy cali mokrzy. W połowie drogi zaczęłam kichać. No pięknie. Jeszcze tego brakowało, żebym się przeziębiła. Gdy dobiegliśmy do domu, z impetem wpadliśmy do środka. Podnieśliśmy głowę i zobaczyliśmy czwórkę zaskoczonych chłopaków.

Z perspektywy chłopców:

                 Siedzieliśmy sobie w pokoju mulata i gadaliśmy trochę.

- Co z Młodym? – zapytał Jay.

- Właśnie. Ciekawe, co oni robią w taki deszcz.

- Ale coś z nim nie tak?

- No raczej. Wiecie, że oni nie są razem?

- Taa, jasne.

- Przecież prawdę mówię.

- Ale… no przecież… co?!

- Byłem wczoraj u Ani i zapytałem, to powiedziała, że nie zapytał jej o to.

- Pogięło go, czy jak? – dziwił się Seev.

- Najwyraźniej.

- Może zapomniał.

- Przypiekło cię Tom? Jak można o takim czymś zapomnieć.

- Trzeba z nim pogadać i uświadomić mu, że ma pod nosem najwspanialszą dziewczynę na świecie i jak na razie nie robi nic, by ją przy sobie zatrzymać – powiedział Max.

_______________________________________________________

 Ufff, z wielkim trudem, ale dodałam. Może na razie nic się nie dzieje, ale już niedługo ;)

Kocham Was czytacze moi najukochansi.

Dedykuję ten rozdział ostatnim osobom, które pozostawiły komentarz tzn :

karolina15

Natalia Gos

LiNkA

Kika.

Anku ;D

PePe:*

Kocham Was dziewczyny!!!!!!!!!!!!! ;**************