Rozdział 10

- Jasne.

- Po pierwsze, to Nath mi się nie podoba. Po drugie to ja powinnam was przeprosić, a nie wy mnie. Grałam tak nie dlatego, że nie chciałam z wami grać, tylko dlatego - głos mi się załamał - że nie umiem.

- Hah – zaśmiał się Siva – że co?

- Przecież wczoraj grałaś normalnie.

- Bo się starałam i nie chciałam się przed wami zbłaźnić.

- Eee, co ty wygadujesz? – zdziwił się Max.

- Ja mówię prawdę. Nie umiem grać w siatkę. NIE – U – MIEM. Co z tego, że odbiję piłkę? W szkole wybierano mnie jako ostatnią. Czasem tego uniknęłam, czasem nie i musiałam grać. To był koszmar. Dziewczyny wybierały mnie, ale później miały pretensje, że grać nie umiem. To po co mnie w ogóle chciały? Ja – byłam bliska płaczu – nie chciałam grać od początku, bo bałam się, że uznacie mnie za jakąś łamagę, przepraszam – łza spłynęła mi po policzku.

- Hej, nie płacz – Jay podszedł do mnie, otarł łzę i spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami – nie jesteś łamagą i nigdy nie byłaś.

- Ani nie będziesz! – wtrącił Siva.

- Dokładnie. Nie wiedzieliśmy o twojej sytuacji w szkole, przepraszamy.

- Nie przepraszaj, skąd niby mieliście wiedzieć?

- To co, zgoda? – powiedział Max.

- Pewnie – odpowiedziałam.

- Przyjacielski uścisk!? – krzyknęli chórem.

- No, niech wam będzie – powiedziałam i rzuciliśmy się sobie w objęcia.

- To… zagrasz z nami w siatkę?

- Ale wiecie, że…

- Oj tam, według nas grasz dobrze – przerwał mi Max.

- Jeśli tak bardzo chcecie, to proszę.

- To na co czekamy, chodźmy!!

Z perspektywy Tom'a:

                 Ruszyłem w kierunku Ani, ale w połowie drogi zatrzymałem się, bo zobaczyłem, że chłopaki też się do niej wybierają. Miałem wrócić do Nathana, ale moja komórka zaczęła wibrować i dzwonić. Spojrzałem na wyświetlacz. To Marc - szef.

- Dzień dobry.

- Dobry, dobry. Czemu tylko do ciebie mogę się dodzwonić? Słuchaj mam sprawę.

- Nath już nam powiedział, że mamy półtora tygodnia wolnego.

- Ale nie o to mi chodzi.

- W takim razie słucham.

- Z kim Nathan się pobił?

- A z takim jednym. Zaczął się przystawiać do znajomej, Nath się wkurzył i tak to się skończyło.

- Dobrze, że na tym się skończyło.

- Dokładnie.

- Uważajcie tam na niego.

- To się nie powtórzy.

- Mam nadzieję. To wszystko co chciałem wiedzieć. Na razie.

- Do widzenia – pożegnałem się i schowałem telefon do kieszeni.
To była pierwsza taka bójka młodego. I oby ostatnia. Zauważyłem, że chłopaki wracają, więc podszedłem do Max’a, który szedł na końcu.

- Hej, co się stało?

- Nic, małe nieporozumienie.

- Ale może łaskawie powiesz, o co poszło?

- No pewnie. Zaczęliśmy grać i Ania jakoś się nie udzielała, więc Jay się wściekł i powiedział jej parę niemiłych słów.

- Niemiłych?

- Że nie musi nam psuć gry i jeśli Nathan jej się podoba to mogła powiedzieć…

- Żartujesz. Jay tak powiedział?

- Sam się zdziwiłem, ale byłem po jego stronie. No i poszliśmy przeprosić, a ona powiedziała, że Nath wcale jej się nie podoba i, że ona po prostu nie umie grać w siatkę.

- Ale wczoraj…

- Wczoraj robiła wszystko, żeby się nie ośmieszyć. W szkole miała jakieś nieprzyjemności.

- Teraz rozumiem.

- My też myśleliśmy coś innego, a tu popatrz.

- Dobra, to ja wracam do Nath'a.

- Okej.

Poszedłem do niego. Postanowiłem nie mówić mu o jednym szczególe, a mianowicie o tym, jak Jay stwierdził, że Ania się w nim zakochała. Byłby na niego wściekły. Pewnie zaraz by mu przeszło, ale lepiej nie ryzykować.

- I co? – zapytał Nath. Powiedziałem mu to, co przekazał mi Max, oczywiście oprócz jednego.

- Jay tak jej powiedział?

- Nie denerwuj się. Trochę go rozumiem, ale na szczęście wszystko się wyjaśniło.

________________________________________________________

No i jest, pół wymyśliłam w kościele xd ale to szczegół

Dedykuję:

Anku ;D - za jej przewspaniałe komentarze ;**

Peace ;* - za życzenie mi weny która się przydaje ;**

zintol14 - za to, że czyta, dodaje komy i jeszcze się nie znudziła ;**

 I DZIĘKUJĘ ZA 4 WSPANIAŁE KOMY!!!!!

 Nałogowe żucie gumy ;**