Rozdział 14

- Wszystko dobrze?

- Tak, wszystko jest okej – wykrzywiłam się z bólu.

- Widać po tobie co innego – powiedział Jay.

- Przypisałem ci tabletki przeciwbólowe, ale nie faszeruj się nimi – powiedział lekarz.

- Nie mam zamiaru – lekko się uśmiechnęłam. Nath pomógł mi zejść z łóżka.

- Dostaniesz kule, bo przez pierwsze dni nawet chodzenie może sprawiać ból, proszę.

- Jeszcze raz dziękujemy. Do widzenia.

- Do widzenia.

Wyszliśmy z sali i udaliśmy się do wyjścia. Jay trzymał mnie pod rękę, Tom niósł moją torbę, a Nath kule.

- A gdzie jest Siva? – zapytałam.

- Pojechał na basen po samochód. O, już jest.

- Heej, jak się czujesz? - zapytał mulat z szerokim uśmiechem.

- Bywało lepiej. Emm, chłopaki?

- Tak?

- Nas jest sześcioro, a wy macie zamiar jechać jednym samochodem?

- Yyy…

- Pff, zmieścimy się – rzucił Seev.

- Chyba żartujesz – powiedziałam.

- On ma rację, ty będziesz siedzieć z przodu, a my upchniemy się z tyłu.

- Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić.

- Damy radę.

- Powodzenia - powiedziałam śmiejąc się.

Wyszliśev. ze szpitala. Kiedy doszliśmy do samochodu. Chłopaki jak powiedzieli tak zrobili. Max, Tom, Jay i Nath upchali się w tyle, a ja i Seev usiedliśmy z przodu i ruszyliśmy.

- Dzwoniłaś do rodziców? – zapytał Seev.

- Nie, nie chcę ich martwić.

- Jak to, przecież to twoi rodzice, muszą wiedzieć co się stało, powinni do ciebie przyjechać, porozmawiać.

- Obawiam się, że to niemożliwe.

- Czemu?

- Bo nie ma ich w Anglii. Pojechali na wakacje do Włoch razem z babcią i moją młodszą siostrą.

- Aaa, trzeba było tak od razu.

- Zawieziesz mnie do domu?

- Po co?

- Jak to, po co?

- No bo, skoro nikogo u ciebie nie ma to nie możemy zostawić cię samą w twoim stanie.

- Poradzę sobie.

- Ha! Bardzo śmieszne. Zresztą jesteś nam coś winna za naszą bohaterską pomoc, a twoja obecność chyba nam wystarczy, nie chłopaki?

- No no - przytaknęli.

- Odwiozę cię do nas, a ty dasz mi adres i pojadę po twoje rzeczy – powiedział Siva.

- Niech wam będzie.

Gdy dojechaliśmy na miejsce, zatkało mnie. Chłopcy mieszkali nad miastem 3 kilometry od centrum. Była tu cisza i spokój. Dom był ogromny, ogrodzony murem. Wjechaliśmy na podjazd. Teraz musiałam wykombinować, jak wyjść z tego samochodu. Otworzyłam drzwi i już miałam wstawać, gdy nagle zabolał mnie brzuch. Nie zdążyłam złapać równowagi i mało co bym nie upadła, gdyby ktoś mnie nie złapał. Podniosłam głowę i zobaczyłam nikogo innego jak Nathana.

- Żyjesz? – zapytał.

- Jeszcze żyję - odpowiedziałam z uśmiechem.

Podał mi kule i ruszyliśmy do drzwi. Gdy weszliśmy, moim oczom ukazał się ogromny hol. Szybko się ogarnęłam, bo stałam jak ta głupia i gapiłam się przed siebie.

- Jesteśmy! – krzyknął Max.

- Trochę później niż wczoraj – powiedziała jakaś dziewczyna.

- Tak jakoś. Byliśmy jeszcze w szpitalu…

- Matko, co się stało? – zapytała druga i trzy dziewczyny przybiegły do nas.

- Nic tak strasznego, ale za to mamy nową koleżankę – odpowiedział Jay.

- Hej, jestem Marta, a to Ala i Jane.

- Miło mi, ja jestem Ania.

- Nam też jest bardzo miło. Powiedz, co oni znowu zrobili? – zapytała z uśmiechem Jane.

- Czy akurat to my zawsze musimy coś zrobić? – żalił się Max.

- Hmm, przeważnie.

________________________________________________________

Rozdział oddaję w wasze zacne kończyny ;) zaryzykuję i skomentuję go. Nie wiem, czy czasem nie zbyt nudny ;/ Ale to już wasz gust :)
Dedykuję:
Anku ;D wspiera mnie tymi niezastąpionymi komami ;** Kocham Cię ( dziękuję za ten wczorajszy dłuugi komentarz, przez który miałam zaciechę przez godzinę ;* )
zintol14 za wspaniałe dedyki dla mnie czym samym ja staram się odwdzięczyć ;** Kocham Twego bloga.
Ania203 że przypadkiem trafiła na mego bloga XD

Z serii: "wypad na plażę" - Boski Nath <33