Rozdział 19

Tymczasem w domu:

  

                 Nagle zadzwonił telefon policjanta. Gdy odebrał, spojrzał na mnie, jakby odkrył Amerykę. Podziękował i rozłączył się.

- Bardzo pani dziękuję za cenne informacje – powiedział i obydwoje wyszliśmy z pokoju.

- Pani Alu – zwrócił się do niej – z panią porozmawiamy sobie na komisariacie.

- Ale jak to? – zapytała zdziwiona.

- Ala, przestań. Widziałam, jak wsypywałaś coś do słoika. Oni już wiedzą.

Rzuciła mi mordercze spojrzenie. Policjanci zakuli ją w kajdanki i poprowadzili do wyjścia, gdy nagle wrócili chłopcy.

Z perspektywy chłopaków:

                 Wyszliśmy ze szpitala, ruszyliśmy do swoich samochodów i wróciliśmy do domu.

- Jesteśmy! – krzyknął Max. Weszliśmy i zobaczyliśmy trzech policjantów prowadzących Alę zakutą w kajdanki.

- Dzień dobry. My właśnie wychodzimy – powiedział komisarz.

- Gdzie? Yyy, jak to?

- Pani Ala jest oskarżona o umyślne usiłowanie zabójstwa – tłumaczył jeden z policjantów.

 - Umyślne? – zapytał Nathan – Ala, powiedz, że to nie prawda – spojrzał na nią, a ona tylko odwróciła wzrok.

- Za co? – krzyczał Jay.

- „Za co?” – odpowiedziała Ala – Kiedyś rozmawialiście z nami, interesowaliście się, co u nas. A odkąd ona tu jest o nic nie zapytaliście!

- Zwariowałaś? Nawet doby tu nie mieszkała, a ty już wyobrażasz sobie nie wiadomo co. Już nam dziewczyny do domu przyprowadzić nie można?

- Ty suko – rzucił Nath – mogłaś ją zabić! – chciał ją uderzyć, lecz w porę go złapaliśmy.

- Wynoś się! – krzyczał – Spieprzaj z mojego, z naszego życia!

- Nath! Do cholery uspokój się!

- Przepraszamy za niego. Jeśliby panowie czegoś potrzebowali, to – Tom podał kartkę komisarzowi – proszę dzwonić, tu jest mój numer.

- Dziękujemy. Do widzenia, miłego dnia - powiedział policjant i wyszli.

- Nawzajem, my również dziękujemy, do widzenia.

Nastała niezręczna cisza. Patrzyliśmy po sobie nie wiedząc, co powiedzieć. Pierwszy odezwał się Nathan.

- Możecie mnie puścić?

- Aaa, no tak. Sory.

- Wy też myślicie tak jak ona? – zwrócił się do Jane i Marty.

- Skądże. Gdybym wiedziała, że to, co wsypuje, jest trucizną…

- Leki usypiające i przeciwbólowe – poprawił Martę Seev.

- …to nie podałabym jej tego naleśnika. Ona lubiła eksperymentować z jedzeniem. Zawsze coś tam sypnęła.

- Nie obwiniaj się - pocieszał Nath.

- Myślę, że po tym wszystkim, należy wam się odpoczynek. Weźcie sobie wolne trzy dni, albo cały tydzień.

- A poradzicie sobie?

- Nie mamy po cztery latka, damy sobie radę - uśmiechnął się przyjaźnie Jay.

- Gdybyście potrzebowały więcej czasu, po prostu nas poinformujcie.

- Dziękujemy. To my pójdziemy się spakować.

- Spakujcie też rzeczy Ali... – poprosił Max – i jeśli możecie, odwieźcie je na komisariat.

- Dobrze.

- A nie trzeba zatrudnić kogoś na jej miejsce?

- Nie. Gdy było nas trzy, zawsze któraś się nudziła, bo nie było nic do roboty.

- No to git – uśmiechnął się Max i Jane z Martą poszły się pakować.

- Mieliśmy pogadać – przypomniał Jay – wy idźcie do mnie, a ja pojadę po „lemoniadę”

- No dobra.

Po chwili wrócił Loczek i każdy dostał po piwie.

- No to Młody, gadaj, co ci leży na wątrobie.

- Znając życie, chodzi o dziewczynę – powiedział Seev.

- Co ja poradzę, że się w niej zakochałem?!

- W Ani? – zapytał Max.

- Nie chcę jej ranić...

- To jej to powiedz.

- Łatwo ci mówić.

- W sumie, młody zawsze miał problemy z mówieniem o uczuciach – powiedział Tom.

- Spadaj.

- Jak ją kochasz to jej powiedz, bo ty nie jesteś jedynym chłopakiem na ziemi – dodał Siva.

- Wiem – Nath rzucił mu tępe spojrzenie.

- To działaj.

- Działaj, działaj, pff, sam działaj. My będziemy mieć koncerty, trasy, klipy, zero wolnego czasu.

- Spokojnie, nie będzie tak źle, a jak ty się za nią nie zabierzesz, to ja to zrobię – opowiedział mu Jay.

- Jak już to ja – śmiał się Max.

- Jak ona mogła – zaczął Nathan – Gdyby Ania nie przeżyła, to…

- Nie mów tak. Przeżyła i nie ma co gdybać, jasne?

- Mhmm.

Gadaliśmy tak do 16:00. Później Nath, Max i Tom pojechali do Ani na godzinę, a Seev i Jay poszli do klubu. Wieczorem pooglądaliśmy coś w TV i poszliśmy spać.

_______________________________________________________

Kolejna dawka opowiadania, której nie skomentuję, bo oberwę ;)

Mam nadzieję, że przypadnie do gustu czytaczom mego bloga ;))

Dedykuję go oczywiście:

Anku ;D - z chęcią zjem te owocki co pospadały, gdyż wiem na 100%, że są boskie w smaku ;)) ;*** Kocham Cb roślinko Ty moja bujna ;*** Dziękuję, że zostawiasz komentarze które same w sobie dają mi chęć i wenę do dalszego pisania ;***

zintol14 - za Twoje piękne dedyki dla mnie i równie piękne komentarze, dziękuję, Kocham Cb ;***

Kinia*** - będę to powtarzać przy każdym dedyku aż do znudzenia: dziękuję, że jako pierwsza dodałaś komentarz pod 3 rozdziałem i mogę to uznać za to, iż jesteś ze mną od początku DZIĘKUJĘ ;***

Ania203 - że czyta i podoba się jej moje opowiadanie, bo dla mnie to jest najważniejsze

oraz dla

Anonimowego czytacza, który pod ostatnim rozdziałem dodał komentarz, dziękuję ;***

DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM CZYTACZOM, KTÓRZY ZOSTAWIAJĄ PO SOBIE ŚLAD W FORMIE KOMENTARZA, ORAZ TYM, KTÓRZY WGL CZYTAJĄ MOJE OPOWIADANIE ;****

PS.: pod ostatnim rozdziałem zmieniłam foto, bo coś mi się nie zgadzało XD jeśli chcecie to looknijcie ;)