Rozdział 6

                 Następnego dnia zebrałam się z łóżka o 9:00. Miałam jeszcze półtorej godziny, ale nie usiedziałam na miejscu, więc poszłam się ubrać; najpierw umyłam ząbki, a później włosy spięłam w kucyka na prawy bok. Nie malowałam się, bo woda i w ogóle.., nie wiadomo, co chłopaki wymyślą. Mogło być i tak, że w ogóle nie będę mokra, ale gdyby jednak, to nie chciałabym wyjść na plastik, bo gdy chłopaki zobaczą, że dziewczyna się rozmaże, to już myślą, że z niej tapeciara – a nie zawsze.

                 Ubrałam na siebie białą bluzkę w fioletowe paski i białe szorty. Zabrałam ze sobą to samo, co wczoraj. Ruszyłam powolnym krokiem, bo dochodziła 10:00.
                 Dużo myślałam też o moim zachowaniu, bo przez tę operację w Warszawie, przez to, co mi wszczepili czasem moje zachowanie było niezrozumiałe dla innych parę dni po zabiegu. Wiele razy słyszałam „idź się lecz”, „masz coś z głową?” przez moje reakcje czy wypowiedzi na jakiś temat. Nie kontrolowałam tego, nie wiedziałam kiedy kogoś urażę, bądź wydam się dziwna. Na szczęście z czasem to mijało, a po tym, co wczoraj powiedział mi Nathan, zrozumiałam, że takie coś już się nie powtórzy.

                 Gdy dotarłam, chłopcy grali w siatkę. Coś mnie drgnęło, żeby zawrócić, ale było za późno, bo Tom już do mnie biegł.

- Hej! Fajnie, że przyszłaś.

- Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy – zaśmiałam się.

- No to świetnie. Przebierz się i chodź do nas.

- Okej.

Podeszłam do leżaka i przebrałam się. Dopiero teraz zorientowałam się, że jest tylko czwórka chłopaków. Z daleka niezbyt ich jeszcze kojarzyłam, ale podchodząc zauważyłam, że nieobecny był Nathan. Nagle zrobiło mi się smutno, sama nie wiem czemu, ale opanowałam to uczucie i szybciej ruszyłam ku chłopakom.

- Heej!

- Siema!

- Cześć – właśnie otwierałam usta by coś powiedzieć, ale Jay już mi odpowiedział.

- Nath musiał zostać, bo szef chciał z nim pogadać, ale zaraz powinien być – uśmiechnął się do mnie. Zarumieniłam się i udawałam, że nie wiem o co mu chodzi.

- A no dobrze, ale chciałam powiedzieć coś innego – musiałam szybko coś wymyślić.

- Tak? A co? – zapytał Tom z podejrzliwym uśmieszkiem.

- Ymm, czy… czy długo już tu jesteście, to znaczy… dawno przyszliście? - „uff wybrnęłam” - pomyślałam.

- Mhmm, nie, jakieś 15 minut – odpowiedział podejrzliwie Tom.

- To co, gramy?

- No raczej. 2 na 2, albo 3 na 2 i będziemy się zmieniać, co wolicie?

- Na razie 3 na 2, potem się zobaczy.

- To do kogo chcesz dojść? – zapytał Seev.

- Emm, nie, ja popatrzę, nie chcę wam przeszkadzać – próbowałam coś wymyślić.

- Ty się dobrze czujesz? – spytał Jay – W czym miałabyś przeszkadzać. Dołącz do mnie i Seev'a i gramy.

- No dobra – rzuciłam.

Gra nie szła mi zbyt dobrze, ale też nie było najgorzej. Denerwowałam się i traciliśmy punkty. Postanowiłam przerwać ten koszmar.

- Ja się do tego nie nadaję – zaczęłam – grajcie we czwórkę.

- Hej, każdy ma gorszy dzień – pocieszał mnie Max.
Szkoda tylko, że każdy mój dzień gry w siatkę nie jest dobry.

- Możliwe – odpowiedziałam zdyszana.
W gardle miałam gulę. Chciało mi się płakać z samej siebie, ze swojej nieudolności. Bo jaka dziewczyna do cholery nie umie grać w siatkę? Nagle chłopaki zaczęli się z kimś witać. Pewnie Nathan przyszedł. Gdy odwróciłam głowę, moje myśli tylko się potwierdziły.

Z perspektywy Nathana:

                 W drodze na basen cały czas myślałem o Ani. Czemu? Nie wiem, przecież jest najzwyklejszą, najnormalniejszą dziewczyną. Chociaż… nie wrzeszczy na mój widok, ymm na nasz widok, nie chodzi za mną i nie mówi co chwila, że mnie kocha. Jest normalna, ale i niezwykła. Nie mogę się w niej zakochać. Nie chcę jej ranić. Na odległość to nie ma sensu, trasa, koncerty. Zresztą ona pewnie ma chłopaka.

                 Wszedłem na basen i zobaczyłem, że chłopaki grają z nią w siatkę. Nagle Ania upadła z łomotem odbijając piłkę. Nie wiedząc czemu zacząłem biec, ale opamiętałem się i zwolniłem.

Z mojej perspektywy:

                 Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam ku nim.

- Hej!

- Hej, żyjesz? – zapytał Nath.

- A czemu miałabym nie żyć?

- Po tym upadku to wątpię – uśmiechnął się.

- Aaa, no żyję, żyję - odwzajemniłam gest.

Podeszliśmy do leżaków i Nath się przebrał.

- No, to teraz sprawiedliwie sobie pogramy – powiedział Jay. Jakby czytał mi w myślach, tylko, że ja NIE chciałam grać.

- No to już! – krzyknął Tom i chłopaki ruszyli, a raczej pobiegli na boisko.
W myślach miałam obraz mojego błazeństwa i obciachu. Postanowiłam dołączyć do nich, bo cóż innego mi zostało?

- Ja jestem z Max‘em – zarzekał się Seev.

- No dobra, to ja mogę być z Anią, co ty na to? – zapytał Jay.

- Może być.

- To ja…

- Ja jestem z Jay‘em – przerwał Nath’owi Tom.

- To Młody z nami i gramy - zakomunikował Seev uśmiechając się zadziornie.

________________________________________________________

No i jest xd jak coś pomieszałam to wybaczcie bo przez gorączkę mogłam coś poprzekręcać ;p ale zrobiło mi się lepiej jak na esce puścili wreszcie TW Chasing the sun xd 

dziękuję za motywujące i podnoszące na duchu komy ;*** i zachęcam do dalszego komentowania :)
Odpowiedź dla Anku ;D : Wszystko "zajarzyłaś", niczego nie przegapiłaś. ;)
W późniejszych rozdziałach dowiecie się co to była za operacja.