Rozdział 5

- Ja nacisnę jedną z płytek, wtedy mały kawałek ściany basenu odsunie się do góry, ty wpłyniesz do środka i po lewej zobaczysz duży czerwony przycisk. Naciśniesz go i przytrzymasz do momentu, gdy ja wpłynę. Wtedy puścisz, okej? Wiem, to trochę dziwne, ale zaufaj mi.

- Emm, no dobra – po jego minie widać było, że był w szoku.

- Na mój znak zanurkujesz.

- Dobra.

Zanurzyłam się i wcisnęłam płytkę jedną ręką, a drugą dałam mu znak, żeby wpłynął. Gdy przycisnął przycisk, ja puściłam i wpłynęłam do tunelu.

- Mówiłaś prawdę – powiedział łapiąc oddech.

- No raczej – uśmiechnęłam się.

- Jak… skąd ty… yyy… - nie mógł dobrać słów.

- Opowiem ci, ale musisz mi pomóc.

- Okej.

- No to chodź.

Ruszyliśmy tunelem i skręciliśmy w lewo. „Nic się tu nie zmieniło. Wilgoć. Światło padające takim samym promieniem przez szczeliny pokrywy”. Wyszliśmy po drabinie i Nathan zapytał:

- To w czym mam ci pomóc?

- W podniesieniu pokrywy.

- Aaa, no to już – uśmiechnął się szeroko i pomógł mi.

Gdy uporaliśmy się z pokrywą, naszym oczom ukazała się polana. Wyszliśmy z tunelu i Nath spytał:

- Byłaś tu?

- Tu nie.

- To opowiesz mi?

- Jasne.

Porozglądaliśmy się jeszcze trochę i okazało się, że jesteśmy po drugiej stronie zbocza, pod którym zbudowany był basen. Usiedliśmy i zaczęłam mu opowiadać o tym, jak 6 lat temu odkryłam ten tunel i, że nie było mnie tutaj, gdyż nie potrafiłam podnieść pokrywy. Słuchał uważnie.

- Ciekawa historia – powiedział Nath.

- Czy ja wiem… zastanawiam się, po co go tu zbudowano, czemu przy budowie basenu tego nie zauważono, czemu nikt tego…

- Hej. Powoli, spokojnie. Pewnie został jeszcze po wojnie. A czemu nikt nie zauważył? Nie mam pojęcia. Może wiedzą, ale nie chcieli nic zgłaszać, bo pewnie zakazano by budowy basenu – tłumaczył.

- No tak, zanim ja pomyślę to…

- Wiesz – zaczął Nathan, miałam wrażenie, że nie słyszał tego, co powiedziałam – jesteś jakaś… inna.

- Hah, wiem, dziwna i w ogóle – czyli jednak się czegoś domyśla.

- Nie! Nie mam na myśli, że jesteś dziwna, czy coś – ulżyło mi – tylko… mimo tego, iż wiesz kim jesteśmy, nie wrzeszczysz na nasz widok.

- No wiesz, nie odczuwam takiej potrzeby, chyba, że chcesz, żebym piszczała, to…

- Nie! Nie musisz. – zaśmiał się Nath – Jesteś normalna, ale nie taka jak inne dziewczyny.

- Uznam to za komplement – uśmiechnęłam się do niego.
On popatrzył na mnie i nasze spojrzenia się spotkały. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy. W środku czułam, że zwykle takie „coś” kończy się pocałunkiem, więc musiałam to przerwać. Spojrzałam w bok:

- Coś chłodno się zrobiło, wracamy?

- No tak, pewnie – odpowiedział zmieszany.

Z perspektywy chłopaków:

- Dobra, dajmy se siana – śmiał się Tom.

- Ej, chyba kogoś zgubiliśmy – rozglądał się Seev.

- Ty, gdzie oni się podziali? – pytał Max.

- Może chcieli być sami – powiedział zadziornie Jay.

- Przecież zauważylibyśmy, że gdzieś idą.

- To jest dziwne – myślał Tom.

- On ma rację. Nie mogli gdzieś pójść we dwoje, bo ona zachowuje się tak, jakby bała się w nim zakochać – tłumaczył Jay.

- Też tak myślę, nie patrzy mu w oczy, unika jego spojrzenia – ciągnął Seev.

- Dajcie spokój, nie możemy się wtrącać.

- No masz rację, ale pogadać miedzy sobą możemy – zgodził się Max.

Z mojej perspektywy:

                 Wyszliśmy na brzeg, jakby nigdy nic. Chłopaki spojrzeli na nas, jakby zobaczyli ducha.

- Ymm, wy… co wy… skąd… Jak? – jąkał się Tom.

- No co – udawałam, że nie wiem, o co mu chodzi.

- A zresztą, nieważne – zaśmiał się zrezygnowany Siva. Chłopaki wyszli z wody i ruszyliśmy ku leżakom.

- Ja się będę zbierać – oświadczyłam.

- Już? Ej no zostań jeszcze z godzinkę! – protestował Max.

- Naprawdę, muszę lecieć.

- Ale jutro przyjdziesz – powiedział Nathan.

- Postaram się, a o której mam być?

- Koło 9:00?

- Ja o tej porze śpię!

- Haha, no tak my też.

- To 10:30?

- Może być – zgodzili się chłopcy.

- To ja się zbieram, pa!

- Pa! Do jutra! – pożegnaliśmy się i wróciłam do domu.

                  W drodze powrotnej cały czas myślałam o dzisiejszym dniu, ten „wypadek”, chłopaki, Nathan… to się dzieje za szybko, za wiele tych wydarzeń. Zadzwonię do nich i powiem, że źle się czuję.
Nie. Zorientują się, że udaję, zresztą nie mam ich numerów. No cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak pójść jutro na ten basen.

________________________________________________________

no i jest rozdział ;) jego połowa powstała na chemii ;d  klasycznie - foto

nie mam pojęcia, czy jutro dodam kolejny bo jakiegoś wirusa złapałam ;/ ale postaram się! dedyk dla wszystkich, którzy czytają ;)