Rozdział 15

- A więc? – Marta uśmiechnęła się i próbowała wyciągnąć od chłopaków przyczynę mojej obecności.

- No… taki mały wypadek przy pracy – tłumaczył się Nath. Uśmiechnął się do mnie, na co ja odwdzięczyłam mu się tym samym.

- Zabraliśmy ją do nas, bo jej rodzina pojechała na wakacje, a nie chcieliśmy, żeby była sama.

- No dobrze – zaczęła Marta – Chłopcy idźcie się przebrać, a my pokażemy jej pokój.

-Okej odpowiedział Tom i cała czwórka ruszyła biegiem do swoich pokoi.

- Chodź – powiedziała Jane z uśmiechem.

Marta wzięła moją torbę i razem z Alą poszła za nami. Szłyśmy po ogromnych schodach. Chłopaki byli już u siebie. Po prawej Max i Siva (a raczej ich pokoje), a po lewej Nath, Jay i Tom. Mój pokój był na końcu korytarza.

- To tutaj – powiedziała Jane – naprzeciwko jest łazienka, a obok niej pokój Toma, zresztą pewnie już wiesz gdzie, który chłopak mieszka, bo widziałaś jak wchodzili do pokoi. Tutaj też jest łazienka – wskazała na pomieszczenie na rogu, na początku holu.

- Dobrze.

- A to twój pokój – otworzyła drzwi i na sam widok zaparło mi dech w piersiach. Pokój był piękny. Duże, dwuosobowe łóżko na podeście, okno z parapetem wyłożonym beżowym materacem, balkon, no po prostu raj.

- Łał, pięknie tu... – wydusiłam z siebie.

- Cieszę się, że ci się podoba. To my cię tu zostawimy. Jak się rozpakujesz, to zejdź do jadalni, będzie kolacja. Drzwi drugie po prawej.

- Dobrze, dziękuję – uśmiechnęłam się. Pokój był niesamowity. Gdy wyjrzałam przez okno, zobaczyłam jezioro i mostek dzielący je tak jakby na pół, dalej polanę i las. To było coś pięknego. Lecz dopadła mnie rzeczywistość. „Co ja tu robię? Mieszkam – na razie – z The Wanted, gwiazdami muzyki. Nie dopuszczam do siebie myśli, że któryś z nich mógłby mi się spodobać, ale to na nic. Nathan jest wspaniałym chłopakiem, ale co z tego? Im szybciej wrócę do domu, tym szybciej o nim zapomnę”. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę.

- Hej, przywiozłem ci rzeczy – powiedział Siva.

- Dziękuję, a zamknąłeś dom, tak?

- No pewnie, tu masz klucze. Idziesz na kolację?

- Idę, idę.

Wyszliśmy z pokoju zamykając za sobą drzwi.

- Podoba ci się…

- Seev, już mówiłam, że Nath mi się nie podoba.

- Ale chciałem zapytać, czy podoba ci się u nas.

- Aaa… no tak, ładnie tu… bardzo – tłumaczyłam się.

- Coś za często o nim myślisz – uśmiechnął się chytrze.

- Zdaje ci się.

- Tak?

- No tak.

- Wiesz, mi możesz powiedzieć.

- Nie mogę, bo nic do niego nie czuję, a nawet gdybym jednak coś czuła, to co? I tak nic by z tego nie wyszło.

- Skąd wiesz?

- Tego nie trzeba wiedzieć, to jest wiadome. Wy jesteście sławni, ja nie. Starczy?

- Hahahaha.

- Bardzo śmieszne.

- Nie, tylko haha, taką masz minę jak coś usiłujesz wytłumaczyć haha.

- Hahaha, wyobrażam sobie – teraz śmiałam się razem z nim.

- Idziecie? – zapytał głos z kuchni.

- Haha idziemy, idziemy.

- Co wy tacy zadowoleni? – zapytał Tom.

- Bo haha, bo Ania tłumaczy… Ała! – kopnęłam go, żeby nie palnął czegoś głupiego.

- Tłumaczyłam mu coś.

- Tak, dokładnie – krzywił się Seev.

- Co dzisiaj upichciłyście?

- Bułeczki odpowiedziała Jane.

- Wreszcie coś normalnego – rzucił Max.

- Sugerujesz coś? – zapytała Ala.

- Nie, nie – śmiał się chłopak.

Zajadaliśmy się drożdżówkami. Po kolacji poszliśmy do swoich pokoi.

- Seev?

- Słucham ciebie?

- Wziąłeś taki szkicownik, który leżał na biurku? – zapytałam.

- Taki z rysunkami?

- A do czego służy szkicownik geniuszu? – wtrącił Jay.

- Jay, nie wiesz? – odgryzł się Seev.

- Chyba ty nie wiesz, bo ja…

- Dobra! Dość. Seev, wziąłeś mój szkicownik?

- Wziąłem, ale pozwoliłem sobie looknąć na zawartość i muszę powiedzieć, że masz talent.

- Hej, w cudzych rzeczach się nie grzebie – upomniałam go z uśmiechem.

- On tak ma od dziecka – tłumaczył Max.

- Pff, ty nie lepszy. Poza tym to nawet nie było grzebanie.

- Dobra, tyle chciałam wiedzieć. Teraz możecie się pozabijać – powiedziałam i miałam iść do siebie, gdy chłopaki popatrzyli po sobie dziwnym wzrokiem.

- Żartowałam! – dodałam i wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Gdy się uspokoiliśmy poszłam do „siebie”.

U chłopaków:

                 Poszliśmy do Max'a na pogaduchy.

- Co jutro kombinujemy?

- Jutro? Zróbmy dzisiaj to, co możemy zrobić jutro – powiedział Jay.

- Możesz mówić jaśniej?

- Chodźmy na pizze!

- Świetny pomysł – dodał Tom.

- Ogarnijmy się trochę i jedziemy.

- Okej. A ty, co taki cichy?

- Yyy, co? – obudził się Nath.

- Pytam, co tak cicho siedzisz – powtórzył Seev.

- A, tak jakoś.

- Zaraz ci przejdzie – uśmiechnął się Max.

U mnie:

                 Ktoś zapukał (znowu) do drzwi.
- Proszę.
- Hej - to była Marta.
- Hej.
- Robisz coś ważnego?
- Nie - uśmiechnęłam się.
- To chodź do nas na chwilkę. Chciałybyśmy lepiej cię poznać.

________________________________________________________

Proszę rozdział. Pozostawiam go Waszej ocenie moi kochani czytacze ;**

Dziękuję za te 1000 wejść ( jeszcze raz ) ;)

Uwaga, uwaga dedyki :

Anku ;D Twoje zacne komentarze zwalają mnie z nóg. Obiecuję, iż za parę dni dowiesz się wszystkiego, a Twe owoce będą pyszne bo co zakazane najlepiej smakuje ;** Kocham Cię Roślinko Ty moja ;****

zintol14 Twoje zacne komentarze dodają mi otuchy i czekam na nasz zaisty ślub Kocham Cię ;****

Ania203 nie bój nic, nie będę bić ^^ cieszę się, że podoba Ci się mój blog ^^ załatw mi takie same aćki

Kinia*** jako pierwsza przekonała się do mojego opowiadania ;*** Kocham Twój blog ;**

Mogę prosić o 5 komentarzy? ;) z góry dziękuję za chęci!! :***

Tak dla odmiany, zdjęcia z kręcenia klipu "Chasing the sun".