Rozdział 27

- Pożyjemy, zobaczymy – dodał Jay.
Pogadaliśmy tak jeszcze z piętnaście minut i pojechaliśmy na miasto coś zjeść, bo jakoś nikomu z nas nie chciało się gotować. Wcześniej zostawiliśmy chłopakom kartkę, że nas nie ma i nie wiemy kiedy wrócimy. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy. Chłopaki wybrali włoską restaurację. Jakoś nie przepadałam za tego typu jedzeniem, ale gdy podano to, co zamówiliśmy i spróbowałam dania, nie mogłam się oderwać, tak samo jak Jay i reszta.

- To jest nieziemskie – powiedział Seev.

- Mało powiedziane – zaczął Tom – tyle zbieraliśmy się, żeby tu przyjechać, ale zawsze coś nam wypadło.

- Ale było warto.

- Ciekawe czy Max i Nath już wrócili – powiedział Jay.

- Aj tam, co zamówimy na deser?

- Obżartuch – rzucił Seev.

- To ja wezmę… tiramisu – przerwałam tę kłótnię – zawsze chciałam spróbować tego ciasta.

- To spróbujesz, ale jest jeden warunek – powiedział Tom.

- Warunek…?

- Tak. My płacimy za całą kolację.

- O nie, co to, to nie.

- Co to za sprzeciw? – oburzył się Tom – Mieszkasz z nami, więc masz się nas słuchać.

- Uu, mam się bać?

- No pewnie. Szczególnie Jay'a i jego… min, kiedy przegląda się w łyżce – końcówkę Seev powiedział ciszej, bo Loczek właśnie robił to, o czym chłopak mi powiedział. Zaczęliśmy się śmiać.

- Yyy… mówiliście coś? – ocknął się Jay.

- Nie, nie.

- Coś ci się zdaje.

Pół wieczoru prześmialiśmy się z byle czego. Deser był przepyszny, a raczej desery, ponieważ każdy z nas zamówił co innego i wymienialiśmy się się swoimi talerzami. Po każdej łyżeczce ciasta podawaliśmy je osobie po prawej, a odbieraliśmy od tej po lewej. Mieszanka wybuchowa. Po kolacji poszliśmy na zjazd saneczkowy. W dzień, to bym przeżyła, ale w nocy? Na nieszczęście zjeżdżałam z Jay'em, a ten w ogóle nie hamował. Musiałam się go trzymać najmocniej jak umiałam. Całe szczęście żadne z nas nie zwróciło kolacji. Do domu wróciliśmy o 1:20. Poszliśmy się umyć i położyliśmy się do swoich łóżek. Ja, zanim zasnęłam, sprawdziłam pocztę. Miałam 23 nowe wiadomości, wszystkie od dwóch osób – moich najlepszych kumpeli. Odpisałam im, że nic mi nie jest, przeprosiłam, że nie dawałam znaków życia i obiecałam, że będę jutro na GG. Wyłączyłam laptopa i poszłam spać.

                 Rano obudziłam się o 9:00. Punktualna do bólu. Próbowałam ponownie zasnąć na wszystkie możliwe sposoby, ale nic z tego. Postanowiłam, że zrobię śniadanie, lecz najpierw musiałam się przebrać. Stanęłam przed szafą. Wybrałam żółte rurki, oraz szary T-shirt z nadrukiem. Włosy wyprostowałam i rozpuściłam. Na rękę włożyłam jeszcze żółty, żelowy zegarek. Na śniadanie postanowiłam zrobić naleśniki z syropem klonowym. Gdy kończyłam robić herbatę, śpiochy zeszły do jadalni.

- Aaah, dzień dobry – ziewnął Max.

- Dzień dobry – odpowiedziałam.

- Mmm, co tak pięknie pachnie? – dopytywał Nath.

- Śniadanko! – krzyknął Jay.
On to nie przeżyje dnia bez jednego wykrzyczanego słowa.

- Heeej piękna – rzucił zaspany Tom.

- Coo?? – zapytałam zdziwiona – Piłeś coś jak wróciliśmy?

- No coś ty. Nie, żebym ja coś ten teges, ale nie dziw się tak, przecież brzydka to ty nie jesteś – uśmiechnął się.

-Możliwe – zaśmiałam się i usiadłam do stołu.
Nagle moja komórka zaczęła dzwonić. Przeprosiłam i odeszłam od stołu. To mama.

- Hej mamo.

- Hej córciu. Co tam u ciebie słychać?

- A nic ciekawego. Mieszkam u znajomych, bo samej mi się nudzi – nie chciałam jej mówić i o TW i o „wypadkach” i o szpitalu. Martwiłaby się cały czas.

- A dom? Zamknięty?

- Oczywiście.

- Mam prośbę, podlejesz kwiatki?

- Dobrze, zaraz pojadę do domu.

- I wywietrz troszkę.

- Okej. A co tam u was?

- Odpoczywamy, dzisiaj idziemy na zakupy.

- To fajnie.

- Kończę kochanie. No, to trzymaj się tam. Pa.

- Pa! – pożegnałam się z mamą i wróciłam do jadalni.

- Chłopaki, mam prośbę.

- Tak?

- Mógłby mnie ktoś podwieźć do domu?

- Ale przecież miałaś zostać parę dni – powiedział Tom.

- Jak to, wracasz już? – przestraszył się Nathan.

_______________________________________________________

Coś taki przynudnawy... Może go strawicie ;)

Dziękuję za wszystkie dotychczasowe głosy oddane w ankiecie ;** oraz za wzruszające mnie do bólu Wasze piękne komentarze ;***

Dedykuję:

olusiaa15tw - dziękuję, że czytasz mojego bloga, że spodobał ci się Jayociastek i, że me opowiadanie jest dla Ciebie " MEGAŚNE ". Mam nadzieję, że Twój szlaban szybko dobiegnie końca, gdyż, iż, azaliż nie mogę się doczekać dalszego ciągu Twojego opowiadania!! Wbijaj na bloga i pisz kolejne rozdziały tej jakże wciągającej opowieści. DZIĘKUJĘ za komentarze ;*** Kocham Cię ;**