Rozdział 22

- A co byś zrobiła, gdyby… cholera – Jay popatrzył na mnie i gdy spostrzegł, że go nie słucham, spojrzał tam, gdzie ja.

- Co to niby ma być?... – dziwił się Loczek.

Tępo wpatrywałam się w Nathana. Ta słodka lala uśmiechała się do niego, lecz z każdą chwilą na jej twarzy rosło rozczarowanie. Nie mam pojęcia, co on jej powiedział, ale widać było, że nie był zadowolony. Kiedy ruszył ku nam, szybko odwróciłam głowę i poczułam, jak po moim policzku spłynęła łza. Natychmiast ją otarłam.

- Proszę – Nath podał mi mój szkicownik i uśmiechnął się szeroko.

- Dziękuję – odpowiedziałam nie podnosząc głowy.

- Nath, co to miało być? – pytał zdenerwowany Jay.

- Co?

- To przed szpitalem.

- Nic ważnego. Hej, wszystko w porządku? – zwrócił się do mnie. Musiał zobaczyć, jak po policzku spływają mi kolejne łzy.

- Tak, tak. Coś mi chyba do oka wpadło – no bez jaj, nie mogę się tak po prostu przy nim rozkleić.

- Może ci pomóc? – zapytał troskliwie.

- Nie, nie trzeba. Już… wypadło – uśmiechnęłam się i sięgnęłam do torby Kralabellą..yliśmy do

Zresztą, po co ja się przejmuję. To, że go koch…, że się w nim zakochałam, nie czyni go moim chłopakiem, no nie? Nathan usiadł z przodu. Jay spojrzał na mnie pocieszająco, ja uśmiechnęłam się do niego i ruszyliśmy.

                  Dojechaliśmy. Powoli wyszłam z samochodu, bo troszkę bolał mnie brzuch. Weszliśmy do domu i poczuliśmy piękny zapach.

- Mmm, co tak cudnie pachnie? – zapytałam.

- Hej! – chłopaki przybiegli, by się przywitać. Mieli na sobie fartuszki i czapki kucharskie. Rzucili się na mnie i mocno uścisnęli.

- Udusicie mnie!

- Nie bój nic – powiedział Max.

- Co upichciliście?

- To niespodzianka – odpowiedział tajemniczo Seev.

- No dobrze – uśmiechnęłam się.

Z perspektywy Nath'a:

                  Wróciliśmy do domu. O dziwo stał w ty samym miejscu w nienaruszonym stanie. Gdy byliśmy już w środku, Jay odciągnął mnie na bok.

- Co to było? – zapytał.

- No ale co? To przed szpitalem?

- No, słucham.

- Ehh. Poszedłem po ten szkicownik i gdy wracałem zagapiłem się i wpadłem w tę dziewczynę. Pomogłem jej wstać i pozbierałem to co upadło, bo ona stała i gapiła się na mnie. Nic jej nie powiedziałem, nie flirtowałem z nią. No pojęcia nie mam co w nią wstąpiło. Potem było to, co sam widziałeś.

- Mam nadzieję, że to prawda. Wczoraj mówiłeś, że kochasz Anię, a dzisiaj…

- Ej, nie wierzysz mi?

- Wierzę, tylko wkurzyła mnie ta panna. Mam wrażenie, że skądś ją znam.

- Nie wiem, może ci się zdaje. Mnie też wkurzyła, ale to była jednorazowa sprawa, daję słowo. Bardzo żałuję tego pocałunku.

- Dobra, wierzę ci. Chodź zobaczymy co nasi kucharze ugotowali.

Z mojej perspektywy:

                  Chłopcy kazali nam usiąść w jadalni. Sami przebrali się za kelnerów i podali nam obiad. Gdy spojrzałam na talerz, ujrzałam źródło tego boskiego zapachu. Nie bardzo wiedziałam co to jest, więc spojrzałam błagalnym wzrokiem na Toma.

- Ymm, to jest kurczak a’la TSM, lub po prostu kurczak w warzywach.

- TSM? – zapytał niepewnie Jay.

- Tom, Seev i Max.

- Aaa, własnego autorstwa? – dopytywałam śmiejąc się.

- Pewnie zamówili na wynos – rzucił Loczek.

- Ja ci dam na wynos, ale kopa i będziesz spał na polu! – bulwersował się Seev.

- Spokojnie, żartowałem – śmiał się chłopak.

Nathan i Jay chyrali się już na całego. Gdy wszyscy się uspokoili, zaczęliśmy jeść. Kurczak był nieziemski. Nie mogłam uwierzyć, że przygotowało go trzech wariatów. Po skończonym obiedzie Jay i Nath poszli zmywać, a ja i reszta chłopaków ruszyliśmy do salonu. Nie było nic ciekawego, więc chłopcy odkurzyli i podłączyli X-Box’a.

- Ja gram pierwszy! – zarzekał się Tom.

- Przecież można grać nawet we czwórkę – przypomniał mu Max.

- No tak. To w co gramy?

- Hmm.

- Gwiezdne Wojny – Wojny klonów!

- Seev, no bez jaj.

- Ja tam nie wnikam czy klony je mają, czy nie.

Wszyscy wybuchliśmy śmiechem. W ostateczności poszliśmy na kompromis i wybraliśmy Myszkę Miki. Ja byłam Mini, Tom był Mikim, Seev – Goofim, a Max – Kralabellą. Ja ze śmiechu leżałam pod nogami chłopaków. Trochę bolał mnie brzuch, ale w końcu śmiech to zdrowie. Tom miał mnie uwolnić z rąk Pitt’a. Nic z tego nie wyszło, bo Max panoszył się wszędzie z tymi swoimi kopytami. Nawet nie zauważyłam, kiedy Nath i Jay przyszli do salonu.

- Ja już nie mogę – wszystko bolało mnie ze śmiechu.

- Czemu? Oh moja Mini! Nie!!! – Tom darł się jak stare prześcieradło.

- Hahahaha, ja pasuję grę – powiedział Max i zaczął mnie łaskotać.

Chciałam usiąść na sofie obok Jay'a, lecz ten przesunął się i wylądowałam obok Nath'a. Max dalej robił swoje.

- Max! No, haha, no weź przestań haha!!

Wtem Nath z przytupem wstał z kanapy.

- Przybyłem, by uratować Królewnę z rąk tego obrzydliwego Smoka! Gdzie mój wierny rumak? – rzucił informujące spojrzenie Jay’owi. Ten zakumał o co chodzi i parsknął jak koń.

- A gdzie służący? – tym razem miał na myśli Toma i Seev'a.

Ci uzbrojeni w miotły, podali jedną Księciowi i stanęli na baczność. Max przerwał moje tortury, by zobaczyć co się dzieje.

- Czyli ja to Smok? – powiedział chłopak, wziął mnie na ręce, zaryczał jak bestia i ruszył biegiem po schodach na górę.

To działo się tak szybko, że Książę dopiero po chwili zorientował się, że porwano jego Królewnę. Wsiadł Loczkowi, yy przepraszam rumakowi na grzbiet i ruszyli za Smokiem. Max wbiegł do swojego pokoju, zamknął drzwi, a mnie „rzucił” na łóżko.

- To ty będziesz… Śpiącą Królewną – zakomunikował chłopak.

- No dobra – zgodziłam się.

Dopiero po chwili dotarło do mnie jak Śpiąca Królewa została obudzona. Pocałunkiem przez Księcia, którym w tym przypadku jest… Nathan.

- Nie! Yyy… Królewna, to znaczy Śpiąca być nie może.

- Czemu? – zapytał zdziwiony Max.

- Bo… przecież, no… potrzebna jest czarownica, która mnie zaczaruje, no nie? – udało mi się wybrnąć.

- No masz rację, – uśmiechnął się – więc jaką Królewną chcesz być?

- Po prostu, Królewną.

- Jak chcesz. Słuchaj, plan jest taki – nachylił się w moją stronę – Jak tu wpadną, albo raczej będą próbowali wpaść, ja na nich skoczę, a ty przed nimi uciekniesz do kuchni. Później ja zamknę ich w moim pokoju i dołączę do ciebie.

- Emm, Max, wszystko jest git, tyle, że ja powinnam uciekać przed tobą, a nie przed nimi – po moich słowach zaczęliśmy się śmiać.

- Ale wiesz co, ja mogę być Księciem zamienionym w Smoka, który zakochał się w Królewnie i porywa ją, by ta przekonała się, że ów Smok jest miły i później ona zakocha się w nim i całuje go, by go odczarować – powiedział Max na jednym oddechu. Gdy skończył, ze świstem nabrał powietrza.

- To świetny pomysł. Wreszcie jakaś inna bajka niż te klasyczne. A tak poza tym, to podziwiam cię. Skąd ty bierzesz te wszystkie pomysły? – zapytałam.

- No wiesz… cii, chyba idą. Max zbliżył się do drzwi, złapał za klamkę i zaczął po cichu odliczać.

- Trzy, czte-ry! – otworzył drzwi i rzucił się na stojących tam Seev'a i Toma.

Gdy byli już „zajęci sobą”, wybiegłam z pokoju i ruszyłam do kuchni. Za sobą słyszałam już tylko krzyki chłopaków. Cały czas śmiałam się pod nosem. Przy schodach stał Jay. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Jego mina była bezcenna. Nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam się śmiać.

- No co, jestem tylko wiernym rumakiem – odpowiedział ze stoickim spokojem. Zeszłam po schodach i udałam się do kuchni. Usiałam przy stoliku w prawym rogu. Gdy spojrzałam przed siebie, aż podskoczyłam.

- Nath! Nie strasz mnie – śmiałam się.

- Nie miałem nawet takiego zamiaru – odpowiedział. Teraz śmialiśmy się już obydwoje. Nagle Nath uspokoił się.

_______________________________________________________

No i jest ^^  Nie będę komentować bo mnie udusicie xd

Dedykuję:

zintol14 - Dziękuję Ci, że piszesz komentarze, które cieszą me oczy, gdy je widzę. Twoje dedyki doprowadzają mnie do fazy szczęścia. Jestem wdzięczna, że czytasz mojego bloga i nie nudzisz się przy tym. Masz talent i mimo, iż zaprzeczasz i pewnie będziesz zaprzeczać ja to mówię oficjalnie: KAROLINA ( pseudo "zintol14" ) MA TALENT!!!!. Mam nadzieję, że nie katuję Cię tymi końcówkami rozdziałów i, że znosisz me wypociny. Kocham Cię i DZIĘKUJĘ!!! ;****